Column Mirjam van Biemen - Bankje

Hij zit graag op meerdere bankjes in de stad, maar die van hem zat toch het lekkerste. Iedere keer als hij de deur uitging, nam hij even plaats op zijn houten bankje dat hem geschonken werd door zijn antroposofische onderbuurman, die een jaar geleden verhuisde en zijn naam er zelfs in graveerde. 

En nu is het bankje foetsie. Ik ben bij de gedupeerde Marco (54), van wie ik altijd dacht dat hij een zwerver was, want Marco zit ook wel eens gewoon op straat. Woest haar, vriendelijke ogen en nu nog in zijn peignoir en zonder kunstgebit, want hij is vergeten dat ik langs zou komen. Hij zit bij de openstaande ramen te roken, iets wat hij eerder altijd buiten, op dat bankje deed. Marco gaat gebukt onder psychoses en is gediagnosticeerd met schizofrenie. Al tien jaar woont hij in dit appartement, of eerder kamer, aan de Marspoorstraat. Het oogt er oud en een beetje vervallen, evenals de gaskachel waarvan ik me afvraag of ie nog werkt. Slapen doet hij achter een gordijn in de hoek. ‘Mijn huisbaas noemt me een voorbeeldige huurder’, vertelt hij trots, ik betaal iedere maand keurig op tijd. Toch haalde diezelfde huisbaas, meneer K., (die, als ik hem Google vooral als huisjesmelker naar boven komt) zijn bankje weg. Smalend zou hij gezegd hebben toen Marco op een dag naar buiten stapte: ‘Jij vraagt je zeker af waar je bankje is he?’ Waarop Marco ‘ja’ zei en K. hem vertelde dat het nu in zijn werkplaats stond. Marco is dan te verbouwereerd om te vragen waarom. Ik besluit K. te bellen die ogenblikkelijk de hoorn erop gooit als hij hoort waarover ik bel, wel heeft hij dan drie keer ‘onzin!’ geroepen. Ik bel opnieuw en dan zegt hij dat iedereen het bankje meegenomen kan hebben aangezien De Marspoortstraat een openbare weg is waar honderden mensen per dag langslopen. De antroposofische onderbuurman, die inmiddels elders woont, vermoedt dat het wel eens te maken zou kunnen hebben met de dame aan de overkant, die van de galerie met het terras voor de deur. Haar clientèle moest eerder al uitkijken op slecht afgewerkte gevel en ook toen werd er plotseling een schilder bij ze langs gestuurd. Ook Marco vreest dat zij misschien heeft ingegrepen. Want wie wil er nou uitkijken op een onverzorgde man die op een bankje hangt als je aan de koffie zit? Ik bel met de galerie. ‘Onzin’, hoor ik opnieuw. Marco mag van haar zitten waar hij wil. K. heeft het gedaan zegt ze. Omdat er nieuwe huurders inkwamen en hij niks tegen zijn gevel wilde hebben. Dat heeft hij haar zelf gezegd en bovendien heeft ze het zelf gezien. Ik vraag me af waarom K. ontkende dat hij degene was die het bankje meenam. Aan de telefoon zei hij me immers nog dat iedereen zich stoorde aan Marco die maar op straat zat. Dan maar beter hangen op een bankje, toch? ‘Als het waar is wat de galeriehoudster zegt’, zeg ik tegen Marco, ‘dan is dat diefstal en moet je aangifte doen’. Daar had Marco nog niet aan gedacht. ‘Of gewoon een nieuw bankje plaatsen’, zeg ik. ‘Iets van marmer, of gietijzer en sowieso met een groot slot erom’. ‘Daar heb ik het geld niet voor’, zegt Marco die rond moet komen van een uitkering en bovendien iedere maand, een, ook in mijn ogen, fors bedrag voor de huur neer moet leggen. Bij deze dus een oproep: doet u mee met de inzamelingsactie Bankje voor Marco zodat we hem een nieuw bankje kunnen schenken namens de buurt? Mail me op: mirjam.vanbiemen@gmail.com

Mirjam van Biemen