Bewoners Zutphens azc demonstreren voor duidelijkheid

Het lange wachten meer dan beu

Door Eric Klop

ZUTPHEN – Bewoners van het asielzoekerscentrum in Zutphen hielden afgelopen dinsdagochtend aan de Voorsterallee een demonstratie tegen de lange wachttijd voordat hun aanvraagprocedure in behandeling wordt genomen. Sommige van hen verkeren al bijna twee jaar in onzekerheid. Het is hoog tijd voor duidelijkheid, zo laten zij via tal van spandoeken en protestborden blijken.

‘IND has forgotten us’. ‘Leven tussen angst en hoop’. ‘We are human being’. ‘Beste koning, u ziet uw dochters elke dag. Ik heb mijn dochter al 18 maanden niet gezien’. De teksten spreken voor zich. De asielzoekers, voor een groot deel uit Iran, voelen zich bijkans reddeloos en radeloos. Maar zijn zeker niet redeloos. Met een strak georganiseerde demonstratie die coronaproof verloopt vragen zij aandacht voor hun schrijnende probleem.

Drie dames kijken toe. Sympathisanten? Daar laten zij zich niet over uit, want werkzaam bij de IND. Ze houden een positief oogje in het zeil. “Een stukje begeleiding, dat is het minste wat je kunt doen.” Stip ter Laan, woonachtig in Zutphen, steekt niet onder stoelen en banken dat zij de demonstratie een warm hart toe draagt. Ze zit in het zangkoor dat de bewoners van het azc af en toe enige verstrooiing biedt. “Er is naar deze mensen toe sprake van oneerlijk beleid”, verklaart Ter Laan. “Dat is de essentie waar het om gaat.”

Ook stadsgenote Merel Hubatka woont de protestmanifestatie op persoonlijke titel bij. En maakt eveneens deel uit van het koor, dat naar de toepasselijke noemer ‘Zutphen zingt werelds’ luistert. “We zouden zo een lied kunnen aanheffen. Jammer dat ik mijn piano niet heb meegenomen.“ Dan serieus: “Het gaat hier om mensen met vaak enorme talenten. Die worden door het lange uitblijven van hun aanvraagbehandeling doodgeslagen. Ze mogen niks en zitten maar te wachten. Tussen hoop en vrees. Krijgen zij wel of geen status? Waarom dat lange wachten? Geen idee. Er zullen regels zijn, maar er lijkt hier haast sprake van willekeur.”

Ehsan (39) is belijdend christen, hetgeen door de Iraanse autoriteiten niet op prijs wordt gesteld. Vervolgd en zijn leven niet zeker zocht hij 22 maanden geleden met zijn een jaar oudere vrouw Masoumeh, roepnaam Maasi, z’n heil in Nederland. Hier hoopt hij vrijheid en veiligheid te vinden, maar weet nog steeds niet waar hij aan toe is. Ook zijn er zorgen over de gezondheid van zijn echtgenote. Kort na aankomst in Nederland werd Maasi ernstig ziek. Ze onderging een zware operatie. “Haar herstel gaat moeizaam”, laat Ehsan via een in het Nederlands gesteld epistel weten. “Als gevolg van de omstandigheden in het kamp”, zo schrijft hij. “Het is praktisch onmogelijk om de hygiënepunten in acht te nemen vanwege het gemeenschappelijke toilet, de badkamer en de keuken met verschillende andere gezinnen.” En de tijd verstrijkt, licht hij verder toe. En wat zou Ehsan, in Iran werkzaam als mediadesigner en daarnaast een begenadigd illustrator, bijvoorbeeld graag zijn werk willen exposeren. Dat kan wellicht, mits zich een locatie en sponsoren aandienen. En als het even kan als statushouder…

Ook landgenoot Mehrdad (44) is triest. Niet alleen door het lange wachten op de behandeling van zijn aanvraagprocedure, maar bovenal omdat hij al achttien maanden zijn vrouw en nu 9-jarige dochtertje Sarah niet meer heeft gezien. Hij voelde zich begin 2019 gedwongen zijn vaderland te ontvluchten om politieke redenen. Mehrdad piekert de hele dag, slaapt slecht. En verveelt zich. Hij deed enige tijd vrijwilligerswerk in een Zutphense zorginstelling. Maar met het coronavirus op de loer kwam daar in maart een eind aan. Hij is het wachten beu. Wil vrouw en kind in de armen sluiten. Dat hij nu demonstreert, komt ook bij hem uit het hart.

Duidelijkheid, dat is het enige wat hij en de andere demonstranten, waarvan het aantal inmiddels de honderd nadert, verlangen.