Column Henrieke Schoonekamp - Ode aan B7

Ode aan B7

Ik maak een foto van de grote spuit die klaar ligt in een bakje en stuur die naar een goede vriendin.
"Kijk, die gaat zo m'n bil in…"
Zij stuurt terug: "Ik hoop dat een knappe verpleger dat gaat doen!"
Ik: "Beter van niet, heb al weken geen scheermes meer gezien!"

Mijn nieuwe compleet ingestorte leven speelde zich af op de afdeling B7 van het Gelre ziekenhuis in Apeldoorn. Drie weken lag ik daar, op de verpleegafdeling. Heel, heel veel tranen zijn er gevloeid, ellende genoeg. Gelachen is er toch ook. Heel veel onderzoeken zijn er gedaan, behandelingen zijn gestart, honderden pillen zijn geslikt en ontelbaar veel naalden zijn geprikt. En dat allemaal door mensen die daar werken die echt hart hebben voor hun vak.

Want dat heb ik er zeker gezien, hoe hard er gewerkt wordt. En met hoeveel liefde mensen worden behandeld. De werkdruk is hoog. En toch alle tijd om even te vragen hoe het gaat. Omdat ze heel goed begrijpen dat mijn wereld is ingestort. En dan ook heel goed kunnen luisteren en er simpelweg even zijn. Verpleegkundigen, artsen, schoonmakers, voedingsassistenten, iedereen is vriendelijk en deed er alles aan om mijn verblijf zo aangenaam mogelijk te maken.
De manier waarop ik 's morgens heel vrolijk m'n ontbijtje kreeg. "Goedemorgen kanjer, goed geslapen? Aaah, mag je nou ook al geen appelsap meer!' Voor me uitzoeken of ik kaal zou worden met al die medicatie. De manier waarop wonden werden bekeken. Of liefdevol op m'n donder kreeg toen ik alleen naar de dialyse was gelopen na een behandeling.
Hoe ellendig de reden ook is dat ik op B7 terecht kwam, ik heb er alleen maar mooie mensen ontmoet. Kanjers. Hardwerkende vakmensen met hart voor hun zware werk.

Met m'n broek op halfzeven lig ik op m'n zij op bed.
"En hoe, ga je het doen?" wordt aan de verpleegkundige in opleiding gevraagd.
"Nou, eerst een denkbeeldig kruis zetten om de plaats te bepalen, dan de naald er schuin in, dan een klein beetje optrekken om te kijken of er bloed mee komt om te zien of ik in een bloedvat zit en als dat niet zo is de vloeistof er langzaam in en da's nogal pijnlijk."
"Misschien moet je dat laatste er niet bij zeggen" grap ik.
Haar uitleg is goedgekeurd en ze mag beginnen.
"Ik weet waar je woont hè!" zeg ik haar. Ze komt ook uit Zutphen, daar hebben we het over gehad.
"Ja en ik ook waar jij woont" grapt ze terug.
"Jaaaaa, maar ik schrijf columns…"
Haar antwoord is de naald in mijn bil. Wat ze overigens keurig en bijna pijnloos doet. Uiteraard. Op B7 werken immers alleen maar kanjers.