Muizenparadijs

Muizenparadijs

Ons woonhuis lijkt soms wel een paradijs voor muizen. Niet in de woonvertrekken, maar wel op onbereikbare delen. De hele dag trippelen ze zachtjes - en soms zeer luidruchtig - over de plafonds. Als u een huis heeft met betonnen verdiepingen kunt u zich daar vast nauwelijks iets bij voorstellen, maar bij oude huizen met vloeren van hout, is muizengetrippel vaak een bekend geluid.

Twee weken geleden had mevrouw Bombeld er helemaal genoeg van. En de jongste dochter was het daar roerend mee eens, het moet maar eens afgelopen zijn met dat lawaai. Je ruikt ze niet, je ziet ze niet, maar je hoort ze wel. Vergif is geen optie, daar waar de muizen lopen kan ik niet bij. En in het openbreken van de vloer op de eerste verdieping heb ik niet veel zin.

Maar met enige creativiteit kom ik dan toch tot nieuwe inzichten. Die bouwfondsbungalow van ons is al vijftig jaar oud. Voor het voedsel komen die muizen dus niet naar binnen, hooguit voor de warmte. Om te eten moeten ze regelmatig weer naar buiten. Maar waar zitten die ingangen dan? Of lopen ze langs de buitenmuren omhoog en gaan ze ergens bij de dakgoten naar binnen?
In een ver verleden heb ik al eens een paar muizenvallen op het terras tegen de buitenmuur geplaatst, maar dat was toen geen succes. Na de eerste nacht was de hele val verdwenen. Ik vermoed dat er een muis in heeft gezeten en dat een of ander voorbijkomend roofdier de muis -met val en al- heeft meegenomen. Sindsdien zitten bij ons de muizenvallen aan een touwtje. De volgende ochtend was het weer foute boel. Toen zat er een vogeltje in. Een akelig gezicht, ik heb er nog een rottig gevoel over.

Maar door schade en schande wijs geworden plaats ik nu twee vallen op verschillende plekken, vast aan een touwtje en achter een schuine tegel tegen de muur. En 's avonds rond zes uur meldt mevrouw Bombeld zich al. "Ik hoorde een val dichtklappen." Dat was muis nummer één. En nog dezelfde avond zat muis nummer twee in de val. En de volgende ochtend nummer drie en vier. En weer een dag later nummer vijf en zes.

Inmiddels is het alweer een kleine week heerlijk rustig tussen de plafonds. We horen niets meer, het lijkt erop dat de muizen zijn verdwenen. Maar waar kwamen ze nu precies vandaan? Ik verplaats mij in de ooghoogte van een paar muizenogen. En met een handspiegel ontdek ik verschillende kieren onder een kozijn dat tot de grond doorloopt. Hier, achter de lekrand van zink, kruipen de muizen via de spouwmuur omhoog. U begrijpt het al, er wacht nog een klusje op me.