Dansend op reis in Zutphen

ZUTPHEN - Qua sfeer - gebatikte doeken, een altaar met zoutlampen en kaarsen - had het net zo goed zo een nachtclub in Azië kunnen zijn, maar wellicht komt dat ook door de wereldmuziek van DJ NDjoya, alias Horst Timmers, die ons vanavond met zijn playlist langs allerlei continenten voert. We zijn gewoon in Zutphen, waar ik, voor het eerst, samen met zo'n vijftig andere deelnemers één van de twee maandelijkse Ecstatic Dance avonden bijwoon in de Proeflokalen.

Door Mirjam van Biemen

Het gonsde al langer in de stad. 'Ecstatic Dance is zó te gek, je moet een keertje komen!' Eindelijk, een jaar later, is het zo ver en sta ik op mijn blote voeten, een 'kundalini shake' te doen. Een oefening waarbij we ons zelf als het ware los schudden ter voorbereiding op wat komen gaat: twee uur dansen, op een vloer die vrij is van praten, straatschoenen, foto's, video's en geurtjes. Oh ja, en vrij van alcohol. Daar is toch geen bal aan, dacht ik nog. Swingen op de thee, zonder een babbeltje te maken? Maar, zo weet ik nu, Ecstatic Dance is dan ook een innerlijke reis waarbij je veel kunt tegenkomen en dat gaat beter zonder drank en kletspraat. Dans als middel dus, om te transformeren en even uit het hoofd te komen, ooit overgewaaid uit Hawaï en in vijf jaar tijd uitgegroeid van één dansavond in Amsterdam, tot vijf en twintig verschillende organisaties die Ecstatic Dance geven in heel Nederland, waaronder Zutphen dus. "Probeer alle gevoelens en emoties er gewoon te laten zijn", zegt organisator Merijn Oudheusden tijdens de warming-up. "En als je het echt niet meer trekt, kun je via die deur weg", en hij wijst op een nooduitgang. Hopelijk heb ik die niet nodig. Ik ben hier vanavond met een open, nieuwsgierige blik en wil nu wel eens weten wat hier zo leuk aan is.

Wat volgt is een set afwisselende muziek, variërend van ethnic, dubstep, drum&base en zelfs klassiek. Ik dans op doedelzakken, didgeridoos en op een gegeven moment hoor ik de instrumenten niet eens meer. Mensen dansen samen, maar het merendeel alleen, sommigen kruipen over de grond. Dat leidt af. Met de ogen dicht gaat het beter merk ik, blijf ik dichterbij mezelf en kom ik in een soort trance. Durf ik me vrijer te bewegen ook, alsof ik helemaal alleen ben. Tegelijkertijd is dat ook een beetje eenzaam. Het maakt dat ik de avond wat dubbel zal ervaren: samen, maar toch alleen, ook omdat spreken verboden is. Stom, omdat sommigen in mijn ogen wel heel gek bewegen en leuk, omdat het heerlijk is om weer eens te dansen en omdat ik weet dat ik morgen geen kater heb. Juist dit laatste geldt ook voor een andere vrouwelijke deelnemer die ik naderhand spreek. Ze is opener geworden sinds ze hier komt, vertelt ze. Vroeger had ze daar een biertje voor nodig, maar sinds Ecstatic Dance lukt het gewoon zonder. Weer een ander ziet het als een intensieve work-out. Ze heeft niet zoveel met chakra's of aanverwante zaken waar hier soms veelvuldig over gesproken wordt, maar ze ziet het als twee uurtjes sporten, op een leuke manier.

Na ruim een uur intensief gedanst te hebben, plof ik neer op een bank en sla het geheel eens rustig gade. Fysiek moe, maar opgetogen. Sommigen zijn nat van het zweet én voorbereid: handdoeken en extra shirtjes worden opgediept uit tassen en hup, weer door. Zal ik gaan? Of toch nog een dansje wagen? Ik kies voor het laatste en word verrast door een stuk klassieke muziek dat me behoorlijk raakt. Er rollen wat tranen over mijn wangen, maar de zaal is donker dus niemand die het ziet. En al was dat wel het geval, ik voel dat dit toch niet uitmaakt, want als je ergens gewoon jezelf kunt zijn, is het wel hier.