Column Henrieke Schoonekamp - Lui

Lui

De herfst is vroeg dit jaar. Een regenachtige zondag met veel wind. Ik pas me aan: ben niet vooruit te branden en neem dit weer voor lief. Konijnen ook. De kooi staat open, maar ze zijn te lui om eruit te komen. Het is zo'n dag. Ik hang op de bank en kijk films. Heerlijk.

"Het is tijd om op te staan!" Ja hoor. Ik heb een horloge met een mening. Een smartwatch. Hartstikke leuk en handig zo'n ding, maar mijn horloge bemoeit zich met mijn leven. Ik zeg dat-ie niet moet zeuren en zet de derde film aan. Mijn horloge blijft echter zeuren. Dat ik in beweging moet komen. Als de derde film is afgelopen krijg ik de zoveelste melding. Ik kijk naar buiten en zie dat het droog is. En eigenlijk heeft mijn horloge wel gelijk. Tijd om in beweging te komen. Dus ik trek mijn jas aan, shawl om, muts op en handschoenen aan. En hup naar buiten, stukje lopen. Het is dan al 18:00 uur. Maar ach, beter laat dan nooit toch?

Over de Martinetsingel loop ik, een stukje Zutphen waar ik geen genoeg van krijg. Langs de haven richting de IJsselkade. In de haven een bootje uitzoeken voor later, als ik ooit rijk ben. Keep on dreaming… Ik bekijk het kanon en zie dat er een stuk hout in de loop is aan gebracht. Zo kunnen we de vijand toch niet verjagen? Over de vernieuwde IJsselkade groet ik Ida Gerhardt en loop over het rooster waaronder met schuimende koppen de Berkel de IJssel in stroomt. Dan langs de waterwerken richting de Molengracht. Er is niemand op straat. Logisch, het is etenstijd. Ik sjouw nog een tijdje door. Horloge is tevreden. "Ga zo door!" En dat doe ik. Een uurtje later is mijn huisje in zicht en ben ik 7500 stappen verder. Maar onderweg zag ik een hoop mensen aan tafel zitten. En ik heb ook trek gekregen. En ik heb geen zin meer om te koken. Dus in plaats van naar huis loop ik door naar mijn auto. En met de auto rij ik naar de cafetaria. Waar ik een heerlijk patatje pinda-mayo en een groentekroket met veel mosterd bestel. Met het tasje vol niet-gezond eten stap ik mijn huisje binnen waar mijn horloge weer een mening heeft. "Ga zo door!" Die weet overduidelijk niet waar ik zojuist ben geweest.

Op de bank, voor de tv, smul ik van mijn o zo slechte maar o zo lekkere diner. Niet tegen m'n horloge vertellen hoor…