Pagina VROUW: Een golvend bestaan
AlgemeenZes weken tourde Jolien Plantinga in haar eentje door Japan. Dat het een beproeving zou worden wist ze. Ze ontmoette andere reizigers en gastvrije Japanners, maar was vooral op zichzelf aangewezen. Ze reisde vaker alleen, maar dit keer was anders.
Door Meike Wesselink
Sinds het zien van de film Karate Kid 25 jaar geleden wilde ze al naar Japan. Dat besloot Jolien nu te doen. Tien jaar had ze als huisarts gewerkt. Wilde ze zo door, moest ze misschien uitkijken naar een eigen praktijk? Wilde ze iets anders? Kon ze zo lang alleen zijn, zonder te grijpen naar social media?
De reis was prachtig en zwaar tegelijk
Er was houvast, namelijk de camperbus waarmee Jolien zou rondtrekken en de Kunstmanifestatie Echigo-Tsumari die ze zou bezoeken; een kunstexpositie verspreid over een gebied van 77 vierkante kilometer. Wat gedurende de reis steeds terugkomt, breekt haar al op tijdens het bezoeken van Echigo-Tsumari: Jolien is chauffeur, reisleider, navigator. Ze is haar eigen reisgezelschap, is mindfullnessbeoefenaar én verslaggever en heeft zoveel rollen dat het bijna onmogelijk is die op het juiste moment op de juiste manier in te zetten. De kunstmanifestatie is mooi, maar niet indrukwekkend en het feit dat ze steeds verdwaalt, maakt dat ze zich ontheemd voelt.
Een tocht langs tempels blijkt een mooie draad waarlangs Jolien haar pad vervolgt. Ze koopt een tempelboekje dat ze bij ieder bezoek aan weer een prachtige tempel in een adembenemend landschap laat tekenen en stempelen. En iedere keer als ze haar boekje afgeeft, ziet ze de rust en toewijding die de tekenaar stopt in het werk.
Haar belevenissen, maar ook haar persoonlijke ontdekkingen deelt ze op haar blog. Iedere dag een foto en een stukje tekst blijken door upload-perikelen niet haalbaar. Dan maar een stukje tekst en een Haiku. Dat werkt fantastisch. Een Haiku is een gedicht van drie regels met vijf, zeven en dan weer vijf lettergrepen. Een korte samenvatting van een moment, met meestal de natuur als metafoor én een plotselinge wending als vaste ingrediënten. Door het schrijven van de Haiku is het voor Jolien alsof ze momenten zo langer beleeft en meer onderzoekt. Over het gevoel alleen te zijn schrijft ze:
Verdriet mag er zijn
Rustige acceptatie
Geeft weer goede zin
Een van de inzichten van Jolien die de reis door Japan alleen maar bevestigen is dat een golvend leven het best bij haar past. Zonder dalen zijn de pieken namelijk minder hoog. Als alles rustig kabbelt, zorgt ook dat weer voor onrust.
Kabbelend leven
is aan mij niet zo besteed
Rust maakt onrustig
Omdat Jolien alleen is en ze iedere dag tijdig een geschikte staplaats voor haar bus moet vinden, heeft ze meer tijd om te bezinnen dan haar lief is. Een gevoel van eenzaamheid en heimwee breekt haar af en toe op. Een berichtje van familie en vrienden of de wetenschap dat dierbaren haar blog lezen, geven moed. En kunst. Elke stad of dorp minimaal 3 musea. Jolien bezoekt er vele. De schoonheid van kunst en van het landschap maakt dat ze ook verslingerd raakt aan het land. En er is nóg iets dat als een magneet aan haar trekt: de Onsen; de natuurlijke heetwaterbaden die overal in het land te vinden zijn en waar Jolien haar bus iedere avond naartoe koerst. Voor je in bad gaat, was en schrob je jezelf uitvoerig. Het heeft bijna iets religieus. Samen met anderen het ritueel uitvoeren verbroedert, want iedereen is hetzelfde als je al je materiële bezittingen achter je laat en problemen voor even loslaat. Er zijn Onsen met sprookjesachtige uitzicht op een zentuin of op de zee.
Jolien is weer in Zutphen met een belangrijk inzicht: het belang van verbinding met andere mensen. Japan en de Japanners zitten diep in haar hart. Dat ze er naar terugkeert staat buiten kijf. Ze is van de mensen gaan houden. Respectvol en gastvrij als ze zijn, maar pas als je er expliciet om vraagt.
Een golvend bestaan. Jolien is pas een week terug, heeft alweer veertig uur gewerkt en ontvangt vandaag een logee. Het is iemand die ze niet kent. Een vluchteling met verblijfsstatus, maar nog zonder huis. De organisatie Takecarebnb (www.takecarebnb.org ) zoekt gastgezinnen voor statushouders in afwachting van een woning. Zo woonde de Somalische Nurian zeven maanden bij haar. Dit weekend komt haar nieuwe gast op proef logeren en ze hoopt dat het net zo verrijkend wordt als haar tijd met Nurian. Ze weet dat haar gast een verhaal meebrengt dat niet eenvoudig uit te leggen is, maar dat geeft Jolien juist het gevoel dat ze bijdraagt. Afstand bewaren vindt ze lastig. Jolien trekt zich dingen aan. Dat merkte ze bijvoorbeeld toen ze als arts een tijd in het buitenland werkte. Het omgaan met nieuwkomers op haar eigen manier geeft haar het gevoel dat ze toch nog iets kan doen, zij het binnen haar eigen grenzen.
Met een Syrische gezin onderhoudt ze een volkstuin. Het geeft haar naast vriendschap ontzettend veel plezier. Ze leert veel over de Syrische keuken, over hun gastvrijheid en het geeft een gevoel van verrijking en verbinding. Ze hoopt dat haar logee ook te kunnen bieden, verbinding.. Jolien heeft in ieder geval alles in huis om het hem zo aangenaam mogelijk te maken. Met een tikkie Japanse invloed misschien, maar vooral en helemaal van zichzelf.
