Column Henrieke Schoonekamp - Wachtkamer

Wachtkamer

Mijn nieuwe levensjaar begon ik zoals eigenlijk elk heugelijk feit zou moeten beginnen: boven het toilet. Alleen was de oorzaak niet drank, zoals het zou moeten, maar een aanhoudende status van ziek zijn. Nou zoek ik elk jaar wel een reden om mijn verjaardag niet te vieren, maar dit was wat overdreven. Een omdat het niet vanzelf over gaat, hang ik de volgende ochtend al vroeg met de assistente van de huisarts aan de lijn. Zij is het met me eens, het duurt te lang en ik moet dan ook langskomen. Een tijdstip wordt afgesproken en ik bel iemand die me weg kan brengen.

Even later zit ik in de auto, naast degene die me wegbrengt. Als we bij de huisartsenpraktijk aankomen laat mijn 'taxichauffeur' mij voor de deur uitstappen en zegt dat hij wel in de auto wacht. Ik zeg nog dat hij beter mee naar binnen kan komen en in de wachtkamer kan wachten, maar hij verkiest toch de auto boven de wachtkamer.
Het is al zeker anderhalf jaar geleden dat ik hier binnen ben geweest. Ik ben gewoon nooit ziek. Ik meld mij bij de balie en neem dan plaats in de wachtkamer. Ik groet de andere wachtenden met een ''goedemorgen". Ik ben een kwartier te vroeg, dus zal hier nog even moeten zitten.

Ik kijk wat om me heen. Iedereen staart voor zich uit, een ouder echtpaar praat op fluistertoon met elkaar. Een man komt binnen, zegt ook goedemorgen, waarop iedereen goedemorgen terugzegt en dan ziet hij kennelijk een bekende want hij zwaait naar een andere man. Die zwaait terug. De man gaat naast hem zitten en op fluistertoon begin het gesprek. Ik zit dichtbij genoeg om het toch te kunnen verstaan.
"Da's een tijd geleden, hoe is het met jou?"
"Ja goed man, en met jou?"
"Ja, geweldig!"

Ik snap er niks van. Ten eerste gaat het met beide mannen niet heel goed, want anders zitten ze hier niet in de wachtkamer. Of het nou voor een ingegroeide teennagel is of iets ernstigs, men komt hier niet voor de lol. En dan dat gefluister. Waarom fluisteren mensen in de wachtkamer? Het is een wachtkamer, geen zachtkamer.

Een jonge vrouw komt binnen met twee kleine kinderen. Ook zij praat op fluistertoon met de kleintjes, over hoe ze niet mogen rondrennen. Ineens begrijp ik waarom mijn 'chauffeur' de auto verkoos boven de wachtkamer. Ik durf amper de krant te pakken, bang om geluid te maken. Wat is dat toch voor iets raars in wachtkamers? En dan is deze wachtkamer is ook nog best open en vrolijk ingericht.
Niemand komt daar voor z'n lol, da's duidelijk. Maar zet de radio maar aan, laat die kinderen rondrennen en voer een gesprek op een normale toon. Dan zou ik me al een stuk beter voelen in de wachtkamer, zelfs al voor ik de dokter gezien heb.