Column Henrieke Schoonekamp - Te nat

De ideale zomerdag. Zoals ik het altijd voor me zie op een koude winterdag. Vroeg opstaan, douchen, een shirt aan met korte mouwen en iets met bloten benen. En dan lang en rustig ontbijten. De hele dag op slippertjes lopen. Een flink stuk fietsen of zwemmen. Of allebei. Een boek lezen in de zon. Aan het eind van de middag het terras op met gezellige mensen. Na een tijdje bedenken dat we ook moeten eten en vinden dat we dat ook best op het terras kunnen doen. Want niemand heeft zin om naar de supermarkt te gaan, al is het wel lekker koel daar. Tot laat in de avond op het terras blijven zitten en dan naar huis, lekker slapen. Dat het bloedheet is op mijn slaapkamer vergeet ik voor het gemak maar even.

De realiteit: Vroeg opstaan zeker. Lang ontbijten absoluut niet. Gewoon een lange werkbroek aan en dikke stevige veiligheidsschoenen in plaats van slippertjes. Nou is dat niet zo heel erg, want het is toch te nat buiten voor slippertjes. Ik werk veel buiten en drie keer heel nat worden op één dag is geen uitzondering. Na het werk moet ik wel naar de supermarkt om mijn boodschappen te doen, niemand die ik ken heeft zin om nog natter te worden op het terras. Tussen twee buien door snel op de fiets even heen en weer. Het is wel lekker warm en droog in de supermarkt. Dat het er lekker koel kan zijn kan ik mij niet eens meer voorstellen. Op de terugweg nog een bui op mijn hoofd krijgen en thuis een stevige pan soep maken in plaats van salade. 's Avonds heerlijk kunnen slapen, want de regen klettert zo lekker op het schuine dak boven mijn hoofd.

Ik wil niet zeuren, klagen of mopperen over het weer. Het is pas de eerste week van juli, dus de zomer is eigenlijk net pas begonnen. Het voorjaar was vooral nat. En de mooie dagen die zijn geweest heb ik heel hard werkend doorgebracht. Ik wil niet negatief zijn, ik wil het zonnige in blijven zien achter die donkere wolken. Maar net als de rest van Zutphen en Nederland ben ik het wel zat. Om binnen te zitten. Met een warme bak thee naar buiten staren, terwijl mijn stadsgenoten voorovergebogen in de wind met een regenjas aan voorbij schuifelen. Niemand kijkt echt blij. Ik ga niet meer klagen over het weer. Zinloos. Maar wat kijk ik er naar uit om alleen maar blije en droge stadsgenoten op slippertjes te zien op het terras!