Het popiejopie gemeentebestuur

Het was een van de meest opvallende berichten van de afgelopen week. De gemeente komt met regels voor donaties na rampen. Het afgelopen jaar doneerde het bestuur van onze Hanzestad maar liefst 150.000 euro richting Turkije en Marokko aan de slachtoffers van twee grote aardbevingen. En ik vraag mij af of dit een taak is van een provinciaal stadje in het oosten van Nederland. Moet de focus van ons stadsbestuur niet op de eigen gemeente liggen?

Het afgelopen jaar heeft ons popiejopie gemeentebestuur bijna 100.000 euro gedoneerd aan de slachtoffers van een aardbeving in Turkije en 50.000 euro aan het rampgebied in Marokko. Onze burgemeester koppelt deze aardbevingen zelfs in één adem aan toekomstige klimaatrampen. Dat gaat mij iets te ver. Een aardbeving ontstaat door de verschuiving van aardplaten en heeft niets met klimaatverandering te maken. Een ramp is een ramp, laat dat klimaat daar dan gewoon buiten.

Bij internationale rampen, zijn er tal van (inter)nationale organisaties die onmiddellijk in actie komen. Vaak draaien deze op veel subsidiegeld uit Europa of Nederland. Subsidie waar wij allen via belastingen al aan heb meebetaald. Daarnaast zijn al veel mensen lid van clubs als Artsen zonder Grenzen of het Rode Kruis. En zoals we weten wordt er ook regelmatig en zeer snel een nationale inzamelingsactie op poten gezet. De deelnemers doneren bewust bedragen die worden doorgesluisd naar rampgebieden. Kortom, de donateur weet waar hij voor doneert. 

Met de betaling van gemeentelijke belastingen ligt dat toch anders. De belastingen zijn gekoppeld aan gemeentelijke uitgaven. Maar als bij die uitgaven ook plotseling internationale hulpprojecten behoren wordt het toch echt iets anders. Trekt Zutphen hierbij niet een veel te grote broek aan? Dit lijkt mij namelijk absoluut geen taak voor de lokale overheid. Het met gemeenschapsgeld financieren van willekeurige internationale hulpprojecten behoort absoluut niet bij gemeentelijke taken.

Wat ik wel geweldig vind is als er spontaan lokale initiatieven ontstaan, vaak gedreven door emotie. Het is ook niet vreemd als inwoners van onze gemeente iets willen doen om een rampgebied, waarmee zij een directe of indirecte binding hebben, te ondersteunen. Een benefietavond in de Hanzehof of een Marokkaanse markt in het Waterkwartier draag ik een warm hart toe. In de Hanzehof ben ik niet geweest, in het Waterkwartier heb ik een heel assortiment heerlijke hapjes gekocht en op die manier het ingezamelde bedrag voor de Marokkaanse ramp vergroot. Dat was mijn eigen keuze.

Maar dat het gemeentebestuur met de lokale belastingcentjes de popiejopie wil uithangen richting geselecteerde gemeenschappen lijkt mij ronduit ongepast. Het faciliteren van een snelle vergunning voor goede doelen-projecten is een beter doel. En dan mogen de bewoners zelf kiezen of ze een bijdrage willen leveren. Schoenmaker blijf bij je leest.