Marijn Louis Willems met het originele manuscript van zijn boek. Hij vertelt zijn verhaal onder zijn eigen naam, maar blijft liever onherkenbaar. Foto: Jolien Wilmar
Marijn Louis Willems met het originele manuscript van zijn boek. Hij vertelt zijn verhaal onder zijn eigen naam, maar blijft liever onherkenbaar. Foto: Jolien Wilmar

De Zutphense Marijn, geeft met zijn boek nieuwe inzichten over seksueel misbruik, lijden en ziekte

Maatschappij

ZUTPHEN - Marijn Louis Willems vertelt me zorgvuldig formulerend hoe hij ertoe gekomen is om een boek te schrijven over zijn verleden. Het drama van zijn levensverhaal gaat over seksueel misbruik gepleegd door een docent van de middelbare school en over de psychische en lichamelijke bevriezing die daarop volgde. Het is ook een verhaal over liefde en de weg vinden vanuit het diepste duister naar het licht.

Door Jolien Wilmar

Eerlijk gezegd zag ik tegen dit gesprek op. Ik werd echter aangenaam getroffen terwijl ik luisterde naar Marijn, omdat hij met een heldere wijsheid over zijn proces vertelt. Geen misselijkmakende details, maar een doorleefd terugblikken op menselijk leed, vechten, veerkracht en bijzondere inzichten. Marijn vertelt dat hij gedurende de eerste twee jaar van de middelbare school werd misbruikt door een van zijn leraren. Op uitnodiging van de docent bleef hij regelmatig weekenden slapen.

Zijn ouders hadden het te druk met hun eigen ellende om waar te nemen hoe gedesoriënteerd hij van die logeerpartijtjes terugkwam. Gevangen in gevoelens van schaamte en schuld was hij niet in staat om het patroon van misbruik te doorbreken. Achteraf kan hij vertellen dat het voelen van schuld over wat hem overkwam een onbewust mechanisme was, om nog enigszins grip over de situatie te ervaren. Wat het extra verwarrend maakt voor jongens en mannen die verkracht worden, is het feit dat ze tijdens een verkrachting, zonder dat ze het zelf willen, toch een erectie krijgen. Dat versterkt het gevoel van schuld. Als Marijn later door een psychiater uitgelegd krijgt, dat een erectie door doodsangst kan ontstaan, kan hij die verwarring loslaten.

In het boek valt te lezen hoe het misbruik eindigt, maar hoe de gevolgen zich een weg naar zijn lichaam en ziel vreten. Hij vertelt zijn mentor wat hem overkomen is, maar die is niet in staat hem te horen. Hij leeft van zijn veertiende tot zijn achttiende in een staat van bevriezing en psychose, hij heeft het altijd koud en is niet in staat om iets te voelen. De pen in zijn hand, de leuning van de stoel, de grond onder zijn voeten, hij voelt het niet. Tot hij rond zijn achttiende het boek I promised you a rose garden van Hannah Green leest. Hij herkent zoveel in het verhaal dat de verdrongen beelden van het misbruik weer boven komen en hij vraagtekens gaat zetten bij zijn eigen psychische gesteldheid. Hij praat erover met de moeder van een vriendin en zij is wel in staat om hem verder te helpen. Zij luistert en helpt hem bij het doen van aangifte.

De dader wordt vervolgd maar wordt vrijgesproken op grond van vormfouten in het juridisch proces. De rechter laat het er echter niet bij zitten en geeft opdracht om de dader te volgen. Gedurende een jaar wordt de dader door drie rechercheurs in de gaten gehouden. Wanneer er een mogelijkheid tot huiszoeking ontstaat, wordt er een beerput aan kinderporno ontdekt, inclusief de contactgegevens van producenten en verspreiders van kinderporno en kan er een wereldwijd netwerk worden vervolgd.

Dat Marijn destijds aangifte heeft gedaan en dat daardoor veel daders een halt is toegezegd, geeft een gevoel van gerechtigheid. Marijn zegt daarover: “Ik hoopte dat daarmee de pijn ook voorbij zou zijn, maar pas toen die man veroordeeld werd, begon voor mij het intense proces van verwerken.”

Als hij 22 jaar is, verongelukt zijn psycholoog. Niet lang daarna ontmoet hij zijn vrouw en laat hij de hulpverlening achter zich, in de hoop zich verder op de toekomst te kunnen richten. Hij trouwt, krijgt drie kinderen en richt zich op werk en gezinsleven en draagt het verleden met zich mee als een gebeurtenis waarover hij tegen anderen zegt: “Tja, dat gebeurde toen, maar de dader is gepakt en ik heb hulp gehad, dus ik heb het verwerkt.” In werkelijkheid hield hij zich met zijn wilskracht staande en richtte hij de onverwerkte emoties naar binnen.

“Ik wilde vóór alles een goede vader en echtgenoot zijn en voor mijn jongens emotioneel beschikbaar zijn. Het anders doen dan mijn ouders. Nu pas begrijp ik, dat we op de leeftijd waarop we zelf kinderen krijgen, onze eigen familiepatronen nog helemaal niet achter ons gelaten hebben. Daarom draag je altijd de erfenis van je eigen ouders over op je kinderen.”

Als Marijn op zijn 42ste tongkanker krijgt, realiseert hij zich dat het naar binnen keren van zijn emoties en zelfkritiek, is als kankeren op zichzelf. Opnieuw is het een boek, dat hem een duw de goede kant op geeft. Tijdens het lezen van Als een rivier van Paulo Coelho, krijgt Marijn het idee om van zijn dagboekfragmenten, gedichten en biografische korte verhalen een geheel te maken. Zo begint hij met het schrijven van zijn boek Omarm het leven. Het schrijven helpt hem om de zin van zijn leven te zien. Wat de zin van hét leven is en wat de zin van ziekte en lijden kan zijn.

Er spreekt dankbaarheid en bewondering uit de recensies die op Bol.com te lezen zijn over Marijn’s boek Omarm het leven. Het is hem overduidelijk gelukt om met zijn boek anderen tot steun te kunnen zijn. Het boek is te bestellen in de boekhandel of bij Boekscout en bol.com en ook verkrijgbaar via de openbare bibliotheken.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant