Antje van Dijk (rechts) overhandigde in een zonnig Dat Bolwerk de naar haar genoemde prijs aan Mariëtte Hehakaya. Foto: Henk Derksen

Antje van Dijk (rechts) overhandigde in een zonnig Dat Bolwerk de naar haar genoemde prijs aan Mariëtte Hehakaya. Foto: Henk Derksen

Mariëtte Hehakaya krijgt Antje-van-Dijk-cultuurprijs

Cultuur

ZUTPHEN - Voor het eerst uitgereikt, in Dat Bolwerck in Zutphen: de Antje-van-Dijk-cultuurprijs. Aan: pianiste Mariëtte Hehakaya. Speciale gasten: percussionist Nippy Noya en voormalig profwielrenner Rob Harmeling. “Wat Mariëtte doet is echte topsport.”

Door Sander Grootendorst

Hehakaya is moeder van twee dochters en – uitgerekend sinds zaterdag 18 maart, de dag dat ze de prijs ontving – ook oma: van een kleindochter. Tweevoudig heuglijks nieuws dus. “Ik ben wel wat shaky”, zei Hehakaya, nadat Van Dijk haar tot winnaar had uitgeroepen. De pianiste verontschuldigde zich dat ze, voor alle zekerheid, Bach op de Dat Bolwerck-vleugel van papier had gespeeld. Wél uit het hoofd voerde ze haar zelfgeschreven Nocturne uit. Nippy Noya, bekend van de Nederlands-Molukse band Massada, had haar in het eerste stuk begeleid. Voorzichtig voorproefje van een project dat Hehakaya, van Indonesische komaf, op stapel heeft staan: Van Bach tot Bali.

De andere vrouw in het spel zaterdag was Antje van Dijk. Elf jaar lang zat ze voor de VVD in de gemeenteraad, in maart 2022 zwaaide ze af. Jurylid en VVD’er Erik Tissingh: “We hebben goed nagedacht over een passend afscheidscadeau. Annemieke Vermeulen (toenmalig burgemeester, SG) had al eens gesuggereerd een speciale prijs in te stellen. Dat besloten we te doen: een culturele prijs, Antje heeft als gemeenteraadslid altijd het belang van de cultuur uitgedragen.”

De prijs is een wisseltrofee, gemaakt door de Zutphense beeldhouwster Herma Schellingerhoudt. Plus een oorkonde met het juryrapport. Van Dijk vatte het samen: “Mariëtte, begaafde pianiste en componiste, zet met ondernemerschap haar talent in om kinderen en volwassenen de kracht van muziek te leren en te laten ervaren. Ze weet door haar fysieke en cognitieve barrières heen te breken en ontwikkelde als pianocoach haar eigen methode: door melodieën en muzikale frequenties helpt zij mensen in harmonie te komen met zichzelf én hun omgeving.” Hehakaya is ervaringsdeskundige, kampt met niet-aangeboren hersenletsel. Heeft zichzelf als het ware opnieuw uitgevonden. “Gelukkig bleef mijn motorische geheugen intact. Ik moest weer helemaal leren lopen, maar de toetsen voor de Mondscheinsonate kon ik meteen vinden.”

Behalve van muziek houdt Hehakaya van fietsen en zo heeft ze Rob Harmeling leren kennen, ex-wielrenner, nu ploegleider en voorzitter van de Maartens Foundation, die kinderen, jongeren en volwassenen met een motorische beperking ondersteunt. “Ik riep als wielrenner vaak ‘piano piano’, als ik vond dat het tempo te hoog lag”, grapte hij. In ernst: “Elke renner en elke ondernemer loopt het risico zichzelf kapot te rijden. Je moet het door de maatschappij opgelegde tempo maar zien vol te houden. Wat te doen als je valt?” Een wielrenner heeft concreet “zichtbare drempels”, aldus Harmeling: “Je wilt uiteindelijk die berg weer op”. Hehakaya’s drempels zijn voor de buitenwereld “onzichtbaar”. “Ik ben maar een wielrennertje”, besloot hij. “Maar wat jij doet, Mariëtte, is echte topsport.”

Haar “passie” en haar “roeping” hebben haar ondanks alle tegenslag “nooit verlaten”, zei Hehakaya in een afsluitend gesprek met Hanzehof-directeur en jurylid Mirjam Radstake. Ze dateren al van toen ze heel jong was. Passie, wat wil dat zeggen? vroeg Radstake. “Dat ik het niet kan laten”, antwoordde Hehakaya. En roeping? “Toen ik nog heel jong was, hoorde ik bij ons in de buurt van een meisje met een open ruggetje. Dat vond ik zó zielig. En ik wist wat ik wilde: mensen helpen die het zwaar hebben.” Dat dat met pianomuziek zou zijn, was ook al snel duidelijk. Ze was er vroeg bij met dat instrument. Op haar twaalfde speelde ze voor publiek een pianoconcert van Mozart, op haar vijftiende ging ze naar het conservatorium. 

Ze wilde meer dan alleen pianospelen – ook altijd anderen met haar muziek “meevoeren”. “Zo speel ik voor een man met ernstige dementie. Af en toe ontwaakt hij uit zijn toestand en dan tast hij naar de vleugel. Dan besef ik weer hoezeer muziek van hart tot hart gaat.”

De Antje-van-Dijk-cultuurprijs Zutphen wordt voortaan jaarlijks in maart vergeven. Tot november zijn nominaties welkom. Meer informatie: cultuurprijszutphen.nl

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant