Column gedichten Mas Papo - Ingezonden gedicht Ida

Ida

Druk was men met de IJsselkade, een van de projecten van 'Rivier en Stad'. Het werk vordert en de eerste fase, die tot het waterwerk, is gereed. De straat met zijn nieuwe verlichting en bestrating was al eerder klaar en de kade is ingericht. De parkeerplaatsen zijn verdwenen, het fietspad loopt nu onderlangs en er kan worden gewandeld en gezeten op grote treden en banken met een prachtig zicht op de IJssel. Fase 2 volgt later. Midden op de nieuwe kade staat Ida Gerhardt. Een bronzen beeld op ware grootte.

In het gedicht Het Schip, dat een onderdeel is van de poëzieroute in Gorinchem, waar Ida Gerhardt geboren is, vertelt zij van het aankomen van een schip dat 'van Lobith terug' kwam. Dat de ophaalbrug omhoogging en een 'deining door het water' liep. Dan in de laatste strofe dicht ze: 'Er stond een kind op de kade / - ik was het, ik was nog klein - / het had niets meer nodig op aarde / om volkomen gelukkig te zijn'. De eerste regel uit dit gedicht staat op een plaquette gemetseld in de kademuur: 'Er stond een kind op de kade'. Dat kind was ze zelf. Toen keek ze naar het binnenvarende schip, nu kijkt ze uit op de oude IJsselbrug en de deining van de IJssel.

Henk Mennes heeft zich verplaatst in haar en schreef het volgende gedicht.

Daar sta ik nu
op die fraai vernieuwde IJsselkade.
Ik zie er patent uit
al zeg ik het zelf.
Met mijn zondagse schoenen
en mijn groteknopenjas.
Maar ach, wat had ik graag
op een klein rond sokkeltje gestaan
dat langzaam ronddraait.
Nu ontgaat mij dat prachtige
weidse IJssel panorama achter mij.
En dat unieke stadsgezicht
zie ik nu slechts vaag
vanuit mijn ooghoeken.
Ik weet, ik was de makkelijkste niet.
Vergeef me dus mijn mijmering en
dank voor wat jullie mij
wél hebben toebedeeld.

Henk Mennes