Schenken is het toverwoord bij Fideel
Vervolg van voorpagina
Door Sander Grootendorst
ZUTPHEN - Wie bij stichting Fideel een aanschaf doet, weet dat de opbrengst ten goede komt aan diverse vrouwenprojecten in India, waaronder dat van inheemse vrouwen die goed op de hoogte zijn van de werking van medicinale planten. "Die zetten ze op markten uit, goedkoop en effectief. Ver weg van de farmaceutische industrie.”
“We hebben in dertien jaar om en nabij drie ton kunnen schenken. Minstens twintigduizend vrouwen en meiden hebben we weten te bereiken.” Schenken is het toverwoord bij Fideel. Alles wat wordt uitgestald, is door particulieren ingebracht, geschonken dus. “Het is toch wel heel bijzonder, dat mensen het je gunnen om waardevolle spullen uit te venten en er iets zinnigs mee te doen.”
'We hebben
in dertien jaar
om en nabij
drie ton
kunnen
schenken'
Schenken: ook in de zin van aandacht schenken. Aan de klant, zowel de gevers als de kopers. “Het is een klein winkeltje, je hebt hoe dan ook contact met elke klant. Je móet integer en respectvol zijn. We hebben al die tijd nooit één keer gedoe met een klant gehad. En dan is er de aandacht onderling. "We zijn een hecht clubje vrijwilligers, werken al jaren samen, hebben veel voor elkaar over, voelen ons betrokken bij de winkel én bij de doelstelling: dat we dit doen voor mensen in de verdrukking.”
Jongeren
Dat het een ‘clubje’ is en geen ‘club’ speelt mee bij de beslissing om er een punt achter te zetten. Iedereen wordt een dagje ouder. “Het is moeilijk vrijwilligers te vinden. Jongeren lukt al helemaal niet. Logisch, het is een arbeidseconomisch verhaal. Jongeren zijn met andere dingen bezig.” Dat is voor Custers (69) juist een belangrijke reden om het, samen met zijn vrouw Ceciel Funnekotter, over een andere boeg te gooien. “Het is tijd om ons leven te laten kantelen. Niet wachten op de jongeren, maar met ze meedoen, met waar zij zich voor inzetten. Kijk om je heen in de wereld, het is al lang geen vijf voor twaalf meer, maar kwart over twaalf. We hebben ons daarom aangesloten bij Extinction Rebellion.”
'Het is moeilijk
vrijwilligers
te vinden.
Jongeren lukt
al helemaal
niet'
"Het is onze eigen keuze om te stoppen, toch gaat het je aan het hart dat je projecten in India moet laten weten dat deze geldstroom binnenkort opdroogt. Maar gelukkig zijn ze niet alleen van ons afhankelijk, hun risico's zijn gespreid. Trouwens, er is straks weliswaar geen fysieke winkel meer, maar we hebben wel vierduizend boeken die we op Boekwinkeltjes te koop aanbieden. En met de spullen uit onze opslag kunnen we af en toe ad hoc naar een brocantemarkt. Het geld dat we daarmee verdienen, is voor India.”
Met dat land voelt hij zich al vijftig jaar verbonden, Custers' roots liggen in het ontwikkelingswerk. Zo had hij vóór Zutphen in Leerdam een goededoelenwinkel. Waardoor hij de kunst van het taxeren steeds beter is gaan beheersen. Niet uitgesloten dat hij met die vaardigheid - waarde van spullen inschatten, oog hebben voor verkoper en klant - nog weer wat gaat doen. "Het hoeft allemaal niet meteen, het ligt open.”
Na de coronaperiode was de winkel nog maar vier middagen in de week open was, een halvering van het aantal daarvóór, maar opvallend genoeg bleef de verkoop gelijk. "Zutphenezen, Zutphenaren, mensen uit de omgeving, maar ook veel dagjesmensen doen Fideel aan. Ze komen vaak terug, ik denk dat dat typisch voor Zutphen is. Een stadje waar je meer dan één keer naartoe gaat.”
“Wat een leuk winkeltje.” Sommige klanten deden er een schepje bovenop: Ze zeiden: “Het leukste winkeltje van Zutphen.” Met een leuk keldertje (waar héél veel boeken in passen), een leuke bovenverdieping ook, waar dit interview plaatsvindt. Dat allemaal in een Rijksmoment uit de veertiende eeuw. Leuk én praktisch. Custers: “Tegenover ons zit de bibliotheek. Soms vragen klanten naar een bepaald boek, bijvoorbeeld van Jeroen Brouwers. ‘Bij de bieb hebben ze het niet.’ We kunnen ze vaak nog helpen ook.”
Liefhebbers hebben nog de hele zomer de tijd om dat winkeltje te bezoeken.