Burgemeester Vermeulen: 'Edith verdient erkenning'
ZUTPHEN - Als burgemeester van Zutphen leerde Annemieke Vermeulen Edith Meijering kennen tijdens een digitale raadsvergadering. “Edith maakte gebruik van de mogelijkheid om in te spreken. Ze zei: Er is nog nooit iemand van jullie in mijn atelier geweest.” Dat gold ook voor Vermeulen zelf; haar interesse was gewekt. “Ik maakte een afspraak en ben op bezoek gegaan in het atelier aan de Kolenstraat.” Geen afspraak met politieke lading, maar uit belangstelling. Wat haar eerste indruk was? “Wow, dacht ik: wat een plek, wat een mooi straatje. Via een romantisch trapje naar boven kom je in een walhalla. Alles even verzorgd. Overweldigend. Ik was geraakt door haar persoonlijkheid.”
Vermeulen, kunsthistoricus, vroeg zich af tot welke stroming je Ediths werk zou moeten rekenen, er is zoveel variatie. “Ben nog een paar keer teruggegaan, ook met Onno Maurer, directeur van Flehite in Amersfoort. Die heeft werk van haar uitgezocht voor de tentoonstelling over landschappen in dat museum.”
Wat Vermeulen al vrij snel concludeerde: “Ik vond dat Edith meer aandacht en erkenning verdiende dan ze kreeg. Haar enorm brede oeuvre heeft veel kwaliteit. Ze timmerde aan de weg, ook in het buitenland. Ik dacht: dat hebben we toch maar mooi hier in Zutphen.”
De twee hadden goede gesprekken over de kunst en het leven. Meijering had haar bedenkingen tegen de manier waarop de overheid met kunstenaars omspringt, en ze streed voor het behoud van haar plekje aan de Kolenstraat. Die opstelling stond een goede band met Vermeulen niet in de weg. Kort voordat ze ziek werd kwam ze de burgemeester een speciaal tegeltje brengen dat ze ook aan haar familie en vrienden gaf. Het werd achteraf extra speciaal, want helaas werd Meijering niet meer beter, ze overleed op 13 januari 2022.
Vermeulen: “Ik heb haar zus Trudy gebeld en gevraagd of ze het op prijs zou stellen als ik bij de plechtigheid aanwezig zou zijn en dan misschien ook iets zou zeggen. Ik liet het aan de familie.” Die vond het een goed idee en van het een kwam het ander. Vermeulen sprak een woordje bij de kist die stond opgesteld in Dat Bolwerck. “Daar beloofde ik Edith dat Zutphen haar nooit meer zou vergeten. In mijn hoofd zat toen al de gedachte dat ze alsnog de Meander verdiende (prijs voor personen voor verdiensten van zeer bijzondere aard jegens de Zutphense samenleving, red). Hoe mooi zou het zijn als er een tentoonstelling zou komen? Ik had het er met haar over gehad, een tentoonstelling ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag. Daar had ze zelf al grote plannen voor, ook voor de uitgave van een boek.” Tegen de familie zei Vermeulen: “Ik zou dat graag voor Edith willen waarmaken.” Waarop de familie vroeg waarom de burgemeester niet zelf een tentoonstelling wilde inrichten. Iets was ze in Leusden enkele keren had gedaan.
Ze vroeg en kreeg de sleutel van het atelier en begaf zich – nu in afwezigheid van Edith – tussen de “honderden werken die daar lagen, stonden en hingen”. Ook schetsboeken bladerde ze door. “Ik selecteerde in eerste instantie vooral familieachtige dingen. Schilderijen van haar zusje, haar ouders, haar hond. Toen zei Vincent Peppelenbosch van Dat Bolwerck dat hij voor deze tentoonstelling ook de zolder ging vrijmaken. Waardoor het mogelijk was er een museaal karakter aan te geven. Ik ben gaan kijken wat er voor mij uitsprong in haar veelzijdige oeuvre. Slaagde er met Vincent wonderwel in een hele mooie tentoonstelling te maken. Niet langer dan tien dagen te zien, toch kwamen er veel mensen op af.”
Zeker op zo’n expositie blijf je langer naar een schilderij kijken en dat loont zich bij Edith Meijering. Vermeulen: “Oppervlakkig zeg je: het is mooi, of misschien ook niet. Maar vervolgens ontdek je de dubbele lading die er altijd in zit. Ook bij die paradijsvogel met het kroontje op het hoofd. Je vindt humor, maar ook zwartgalligheid en neerslachtigheid. Ediths persoonlijkheid komt er steeds weer in terug.”
