De koningin
is dood. Leve de koningin. Na een ongelooflijk lang koninginneschap, is haar tijdperk voorbij. Elizabeth was zo lang vorstin dat vrijwel iedereen op de wereld geen andere Britse vorst hebben gekend. Gek idee, toch? Het moet toch wel even wennen zijn, vooral voor de Britten zelf, dat ze er niet meer is. Al die jaren was zij het vaste gezicht, niet altijd even geliefd op bepaalde momenten en door bepaalde mensen, maar altijd was het diezelfde koninklijke verschijning. En natuurlijk wist iedereen dat het moment ooit zou komen, dat maakt het er niet minder om. Dat kon je wel zien aan de zwermen mensen die haar de laatste eer bewezen. Ongekend zoals dat gaat in Engeland. Het deed me terugdenken aan de Franse boerenkeuken waarin wij als kampeerdersgezin mee mochten kijken naar misschien wel hét evenement aller tijden, de bruiloft van de troonopvolger met de moeder van zijn kinderen, zoals ik haar maar even noem, want echte liefde bleek het tussen hem en Diana toch niet te zijn. Wat ook wennen zal zijn, vermoed ik, is dat er dan nu, na al die tijd, een koning op de troon zal zitten. Een koning die trouwens al de nodige levenservaring in zijn koninklijke rugzakje heeft en zeker niet de jongste meer is. Bijzonder vind ik het dat ook Nederland nu een koning heeft. Zo’n 123 jaar kenden wij alleen maar vorstinnen. Tot 9 jaar geleden. Je moet terug naar 1890 om de eerste koning te vinden. In deze tijd waarin ‘mannelijkheid’ behoorlijk doorgeslagen is, met structuren, systemen, doen, targets, druk druk druk, en vrouwelijke kwaliteiten minder gewaardeerd worden, het moederschap, zorg, creativiteit, zijn, vertraging en chaos, vind ik het frappant dat na zo’n lange tijd de koninginnen plaatsmaken voor koningen. Het valt me ook op dat beide koningen ook wel iets vrouwelijks hebben. Het zijn in elk geval geen supermannelijke macho-types. Heeft dit allemaal ons iets te zeggen? Of zegt het helemaal niets? Geen idee, het verwondert me in elk geval wel. In elk geval: De koningin is dood. Leve de koning.Anouk Plantinga