Thuiskomen
Een prachtig thema op een unheimische plek. De oude hal was duister op een paar spots na, stromen regenwater kletterden door gaten in het dak en vormden een stroompje over de betonnen vloer. Op een dikke laag stuivend zand bevonden zich acht strijdbare vrouwen in overall. Hun vuist geheven. De primaire reactie als man is om dan achteruit te deinzen op je stoel, waarschijnlijk was dat ook de bedoeling. Ik geloof dat ze tegen veel dingen waren, ze toonden hun blote buik vol leuzen. Mijn schuldgevoel werd aangewakkerd, ik zal het als man wel verkeerd gedaan hebben, maar daarover riep ik mezelf tot de orde. Ik had netjes betaald en was op komen dagen. Ik waste mijn handen in onschuld.
Waar waren die vrouwen zo boos over? Over politiek correcte dingen, onrecht in de wereld, vluchtelingen, woningnood en misschien wel iets met hormonen, maar dat is heel gevaarlijk om te zeggen. Daarnaast wilden ze baas in eigen buik zijn en dat gun ik ze van harte. Ze zongen wat rondom een oude piano, ze kwamen vaak in een rij vooraan het toneel staan om hun woede te uiten en geregeld stapten ze uit het verhaal om te vertellen dat het een verhaal was. Dat laatste haalde de vaart eruit, het publiek was hiervan al op de hoogte.
Het was wat veel van alles, veel thema’s door elkaar, veel verongelijktheid. Misschien ben ik hier te oud voor, misschien ben ik als witte, mannelijke seksist op leeftijd sowieso niet geschikt voor zulk theater. Maar dat ene thema, in deze lekkende hal, dat is universeel.
Ik denk aan de vrouw die om onverklaarbare redenen steeds bozer op mij werd, soms probeerde ik iets te zeggen ter verdediging maar dat maakte het meestal erger. Ik denk aan de tijd waarin een zorgvuldig opgebouwd thuis een mijnenveld werd, een tijd van weekendtasjes en logeerpartijen. Die tijd ligt ver achter mij, maar ik herinner me hoe ik me op de bodem van de put iets realiseerde. Je denkt dat je thuiskomt bij familie, bij je geliefde, bij goede vrienden. Zolang je vlijtig je best doet zodat zij je allemaal aardig vinden denk je het goed geregeld te hebben. Niets is minder waar, op een dag word je wakker en ben je met al je goede bedoelingen jezelf kwijtgeraakt. Thuiskomen bij jezelf, bij dat falende mens dat door het leven stommelt, dat is de uitdaging. Dat wens ik iedereen en misschien is het hopeloos naïef, maar ik vermoed dat een lekkend dak dan minder uitmaakt.