Koude drukte
Afgelopen woensdag had ik een afspraak op een provinciehuis ergens in Nederland. Ik was een uurtje onderweg toen de telefoon ging. “Mijnheer Bombeld, de kans is aanwezig dat u ons niet kunt bereiken. U weet wel, boerenprotesten. Ik adviseer u ons provinciehuis vanuit de oostkant te benaderen. En als u er echt niet doorkomt, komen wij naar een alternatieve locatie”.
De spanning in de auto stijgt. Voorzichtig nader ik het provinciehuis. Ik maak geen gebruik van de parkeergarage, maar parkeer de auto een kilometer verderop. Die laatste tien minuten kan ik wel lopen. Voor het provinciehuis staat een tiental mensen, twee tractoren en een grote melktankauto. In de hal staan enkele tientallen boeren, de sfeer is goed. Een dame leest een petitie voor en de Commissaris van de Koning luistert. Ik meld mij bij de portier.
Anderhalf uur later zit mijn gesprek erop. Als we het gebouw willen verlaten is er een verrassing. De voordeur is dicht en moet dicht blijven. Anders dringen protesterende actievoerders naar binnen. Ik sta beteuterd te kijken, de weg naar huis is nog minimaal twee uur.
De portier verwijst mij naar de kantine. Daar zit nog een zijdeur. Maar ver kom ik niet. Op dat moment komen een paar honderd provincieambtenaren samen. Er volgt een toespraak over alle gebeurtenissen van die dag. Interessant, maar spannend wordt het nooit.
Ik meld mij bij de dame in de keuken. “Zit hier niet ergens een goederen-ingang waardoor ik naar buiten kan glippen?” Maar het antwoord is ontkennend, geen deur dus geen geglip.
In de kantine nadert de toespraak het einde. Tot half vier blijven alle deuren hermetisch gesloten. Daarna wordt gekeken of er ambtenaren in kleine groepjes het gebouw kunnen verlaten via de fietsenkelder. Als de kust morgen niet veilig is mag iedereen thuis werken.
Ik zie een dame in een uniform. Weet zij geen escape-manier voor de verre gast? Gelukkig wel en even later sta ik bij een zijdeur die snel wordt geopend, ik glip naar buiten. En daar sta ik dan in een totaal verlaten steegje. Waar is nu dat gevaar voor binnendringers? Ik loop de hoek om naar de voorkant van het gebouw. Ook hier is helemaal niemand te zien. Vijftig meter verderop maakt iemand een foto. De regionale omroep interviewt drie personen die op een plantenbak zitten. En voor de rest is de straat helemaal leeg. Een bizarre situatie. Aan de andere kant van de gevel zitten 250 ambtenaren bibberend nog een half uur opgesloten, terwijl er buiten helemaal niets aan de hand is.
Op de terugweg heeft Radio 1 een terreurdeskundige uitgenodigd. "Deze situatie is uniek.” Pfff… ik zet de radio maar uit. Wat een onzin. De agressie rond een gemiddelde voetbaltopper is erger.