Onze kade
Ik vermoed dat iedereen die in Zutphen woont het gevoel herkent: je bent op pad geweest en nadert na je omzwervingen de IJssel. De rij statige huizen aan de IJsselkade flonkert in de zon, het water kabbelt ervoor, de torens steken erachter parmantig de lucht in. Dit beeld, waar stadsdichters over schreven, vervult met een gevoel van trots. De stad toont zich hier op een grootse manier, misschien wel iets grootser dan ze in werkelijkheid is. Ik ben erin getraind om langs het glimmend blauwe dak van het IJsselpaviljoen te kijken, want de grandeur erachter is werkelijk mooi.
Nu wordt er hard gewerkt om de kade nog mooier te maken, de plannen rondom de waterwerken zien er veelbelovend uit. Midden op de kade is flink gemetseld aan een nieuwe horeca-uitspanning. Het nadert voltooiing en de kijker vraagt zich af waarom het de vorm van een reuzenbaksteen krijgt. Ik weet dat er veel architecten bestaan met een voorliefde voor crematoriumsfeer, maar kunnen we die niet beter in Leesten Zuid te werk stellen? Deze prominente plek op de kade vraagt om iets eleganters.
Welnu, het staat er al en als je straks binnen gaat zitten zal het uitzicht over de IJssel alsnog betoverend zijn. Een historisch schip is ernaast komen liggen in dezelfde baksteenbruine kleur op spaanplaat geschilderd, maar dan met kantelen en torentjes waar veel meer fantasie uit spreekt. Er barstte een festival los met ouden van dagen in klederdracht die klompendansjes deden. Ik baande mij een weg door een vlezige getatoeëerde mensenmenigte en deed mijn best om te genieten van de festiviteiten.
Voor me liep een omvangrijke vrouw die ik rond de veertig zou schatten. Op haar blote arm stond in grote krullende letters: Forever Young. Deze tekst die ze voor eeuwig mee zou dragen vrolijkte me een beetje op. Zou ze bij het plaatsen van de tatoeage beseft hebben dat je alleen Forever Young blijft als je voortijdig de pijp uitgaat? Hoe zal de tekst staan als ze negentig wordt?
Misschien komt het door onze ambivalente omgang met ouderdom en de dood. Enerzijds negeren we het graag, anderzijds laten we architecten crematoria ontwerpen waar we voor ons plezier koffie moeten gaan drinken. Ik ben oud, maar nog niet dood, en vind het moeilijk hoe ik me daartoe moet verhouden. Misschien is het tijd voor whiskey met Arend in een van de mooie kroegen die onze stad ook rijk is.
Reageren? willemnagel74@gmail.com