‘Droom niet je leven, maar leef je droom!'
Jacqueline Bijlsma en haar echtgenoot Gerben spreek ik als ik hun huis bezichtig met de makelaar. Zij vertellen dat ze een Maître hebben gekocht in Frankrijk en daar een B&B gaan runnen in de zomermaanden. Direct weet ik: dit word mijn eerste interview voor de pagina Vrouw. Er is haast mee, over een paar dagen beginnen zij al aan hun avontuur. En gelukkig hebben ze mij gekozen als huurder voor de tijd dat zij weg zijn.
Door Alice Koers
‘Hoe ben je in de Noorderhaven terechtgekomen?’ vraag ik Jacqueline. We zitten in een heerlijk lichte kamer op de bovenste verdieping van hun nieuwbouwhuis met aangrenzend een groot terras. Het grote genieten is voor mij al begonnen. Ze lacht: ‘Dat is een heel verhaal. We dachten al langer na over een andere bestemming van ons leven. De ouders van beide kanten zijn jong gestorven, waardoor vooral Gerben al heel vroeg wist dat hij de keuze wilde hebben om eerder te stoppen met werken. We hebben geld opzij gezet om dat te kunnen doen. Vijf jaar geleden begonnen de eerste serieuze gesprekken over dit onderwerp. De kinderen studeerden allebei en zouden binnen afzienbare tijd op eigen benen staan.
We waren het er snel over eens dat we een B&B wilden beginnen. En hoewel wij in het verleden twee huizen in Frankrijk hebben gehad, besloten we toch tot een zoektocht door verschillende plekken in Europa. Het was een leuke tijd, zegt Jacqueline zichtbaar nagenietend, met veel verrassende ontmoetingen. Fantastische reizen die ik iedereen zou aanraden. Wat mij al gauw duidelijk werd, was dat vooral de vrouwen die het hele jaar in het buitenland verbleven, op den duur heimwee kregen naar hun kinderen en hun sociale leven in Nederland. Voor mij stond daarom vast dat ik dat niet wilde. De winter wilde ik in Nederland zijn, de zomer in Frankrijk. En het mocht niet verder weg zijn dan een dag reizen.
Vorig jaar vonden we ons plekje, toch weer in Frankrijk, in Champallement in de Bourgogne. Aan de rand van het dorp stond een Maître (notarishuis) te koop, bovenop een rotsplateau, waar we op slag verliefd op werden. Niet te groot en niet te klein. Drie kamers om te verhuren. Niet te geïsoleerd, want we zijn er natuurlijk een half jaar niet. En sociale verbinding is voor ons erg belangrijk. Er staat ook een gîte (vakantiehuis) op het terrein, zodat we met weinig werk toch regelmatige inkomsten hebben. De camper waarmee we naar Frankrijk gaan, kunnen gasten huren om verder Europa in de trekken.
Daarna is er een heel proces op gang gekomen. We woonden in een bungalow met een grote tuin aan de rand van ’t Groote Veld in Vorden. Een grote tuin is niet handig als je een halfjaar weg bent midden in de zomer. Dus moesten we een ander huis zoeken ergens in Nederland. Een zwager gaf ons de tip om eens in Zutphen in de Noorderhaven te kijken. Een huis kopen had nogal wat voeten in de aarde – eigenlijk is het een wonder dat het gelukt is.
Ja, toen kwam een moeilijk stuk. Onze baan opzeggen. De twijfel stak op. Doen we er wel goed aan onze mooie banen in het onderwijs met een duidelijke structuur en goed inkomen op te zeggen voor een ongewis leven? En hoe doe je dat, zonder direct al buitengesloten te worden door je collega’s? Het ene moment dacht ik: heerlijk, straks heb ik al die werkstress niet meer en het volgende moment was ik bang om los te laten. Covid heeft ons enorm geholpen. Doordat de scholen dicht gingen, kwamen we meer op afstand te staan van het werk. In mei heb ik een project afgestoten, waardoor ik nog meer vrije tijd kreeg. Vanaf oktober begon het echte afscheid nemen.
Het is bijzonder om twee uitersten te hebben om te wonen. Kade Noord is een fijne warme buurt. Er wonen veel mensen die van buiten komen. Iedereen is nieuw en moet zijn best doen sociale contacten op te bouwen. Dat is erg leuk. We doen veel samen. We hebben een app-groep en krijgen berichtjes als: we zitten daar en daar op het terras, heeft iemand zin om zich aan te sluiten? Of we gaan spontaan samen uit eten. We hebben ook samen Oud en Nieuw gevierd. Het is voor de verbinding natuurlijk best lastig als je een flink deel van het jaar elders woont. En nog wel in de zomer, eigenlijk de tijd dat je elkaar ontmoet. Gaan we ons nog thuis voelen?
Champallement is een intiem dorpje met maar 25 huizen. Er wonen mensen van overal uit de wereld. Ook twee filosofen uit Parijs, daar hebben we al een borrel mee gedronken. Echt heel gezellig allemaal.
Het is een leuk en spannend avontuur. Ineens zijn we ondernemers. We weten niet of het gaat lopen. En er moet geld verdiend worden. Hoe gaan we het vinden om altijd mensen in huis te hebben?
Ik ben er al heel druk mee. Zo heb ik voor het eerst van mijn leven een website moeten maken: www.logement-champallement.com. Gelukkig heb ik al veel positieve reacties ontvangen. Zondag gaan we weg, maandag heb ik een afspraak met iemand van Booking.com die de accommodatie komt inspecteren, dinsdag komt iemand mij helpen met Facebook, woensdag yogales door een Braziliaanse buurvrouw. We moeten de kamers wat opfrissen en we gaan een biologische tuin aanleggen, heel veel inzaaien en maar zien wat het wordt. Er is een scala aan wandel- en fietsroutes die we gaan nalopen om te kijken of de routebeschrijvingen kloppen. Of het een succes wordt, weten we niet, maar we gaan ons Franse avontuur hoe dan ook drie jaar de tijd geven.’
‘Droom niet je leven, maar leef je droom!’ is een motto dat Jacqueline boven aan haar LinkedIn pagina heeft staan. En dat is precies wat ze nu gaat doen.