Wassend water
Nog maagdelijk en onbeduimeld lag het nieuwe jaar voor me. Rond middernacht had ik mezelf een schouderklopje gegeven en veel geluk gewenst. Wat een ander niet geeft kun je vaak wel aan jezelf geven, daar ben ik in de loop van mijn lange leven achter gekomen. Zo kun je jezelf ook lange wandelingen in de natuur cadeau doen en daar begon ik maar meteen de volgende dag mee.
Het was lenteachtig warm en de IJssel glinsterde in voorzichtige zonnestralen. Met modderkluiten aan mijn schoenen glibberde ik over haar oevers. Zwermen vogels vlogen over, maar als ik te veel genietend naar de hemel keek ging ik steeds bijna onderuit. Bij een strandje verzamelde zich een groepje opgetogen mensen. Ze wensten elkaar gelukkig nieuwjaar en trokken vrij plotseling al hun kleren uit. Een hele rij blote billen dook zomaar de IJssel in. Ik stond verbaasd te kijken en ja, ik geef toe, ook een beetje genietend, maar door dat besef veranderde ik van een gewone wandelaar ongevraagd in een vieze oude gluurder. Gegeneerd wendde ik mijn blik af en liep verder maar bedacht ondertussen wel hoe ik Arend de ogen uit zou kunnen steken met het vrouwelijk schoon dat hier vrolijk te water ging.
Arend wilde de week erna natuurlijk direct mee, je weet maar nooit wat je tegenkomt aan de oevers van de rivier. Maar ineens waren er geen oevers meer, op de kade zag je al dat Zutphen het water tot aan de lippen staat. Er was een groot aantal mensen aan de wandel. Onder de brug zag je volwassen mensen van steen op steen springen, aanvankelijk voorzichtig, maar hoe harder het water tussen de stenen door gutste hoe leuker men het leek te vinden om kletsnatte voeten te krijgen. Verderop waadde een jongen in korte broek en rubber laarzen, het water spatte wild rond hem op. Zijn knieën rood, zijn laarzen vol water, het maakte hem zielsgelukkig.
Wat een gek volk zijn we eigenlijk. De berichten over klimaatverandering en stijging van de waterspiegel zijn alarmerend en voor een land dat onder de waterspiegel ligt is dat een reële bedreiging. En wat doen Nederlanders? Die beschouwen het als een bezienswaardigheid en maken er een uitje van. Ze trekken hun laarzen aan en laten ze gelukzalig vollopen. Het is een vorm van overgave die heel aantrekkelijk is, ik kreeg zin om ook alles uit te trekken en erin te plonzen, maar Arend hield me tegen. Hij werd zelfs boos, ik had hem gelokt met iets wat nergens te bekennen was en dan zou dit zijn uitzicht worden.