Angst
De wereld kraakt in haar voegen. Ieder mens heeft zijn eigen specifieke angsten, de een is bang voor eigen sterfelijkheid en zou graag zien dat de rest van de mensheid helpt om dat te dragen, daarbij rustig voorbijgaand aan het gegeven dat de geboden oplossing maar matig werkt. De ander is bang voor een systeem van digitale controle waarbij je als mens geen eigen keuzes meer mag maken, daarbij teruggefloten want zoiets mag niet hardop worden uitgesproken. Beide angsten zijn even reëel op het moment en verdiepen zich naarmate de herfst donkerder wordt.
Ik zou wel graag schrijven over de wandeling die ik met Arend maakte, hoe de Gorsselse hei baadde in een zachte roze gloed, hoe we ons voor konden stellen dat daar elfjes wonen met tere doorzichtige vleugeltjes. Elfjes die zachtjes giechelen en in heerlijke onwetendheid van halm naar halm fladderen. Maar de reacties op mijn vorige column doordringen mij van de noodzaak om te blijven zoeken naar die smalle richel in het midden. Me rustig omdraaien en van de natuur gaan genieten, ik zou het graag doen en ik raad het u ook zeker aan, maar ik moet iets met de bloeddorstigheid die ik losmaakte.
Een zichzelf respecterende heer zou mij graag de toegang tot de IC ontzeggen mocht ik binnenkort doodgaan, een geluk voor hem is dat ik daar ook helemaal niet heen wil. Gemakshalve gaat hij ervan uit dat ik ongeprikt ben omdat ik kritisch om mij heen ben blijven kijken. Dat op zich is al een bijzondere aanname, ik ben een gammele oude man en heb ook gehoopt dat de prik me zou helpen. Dat geeft mij echter geen reden om anderen te dwingen om dezelfde keuze te maken, al helemaal niet iedereen die jonger en fitter is dan ik en daarnaast heeft het gelukkig mijn denkvermogen nog niet aangetast. Laat ik voorop stellen dat ik de angst van deze man (en velen met hem) begrijp, zoals ik ook de angst begrijp van andere briefschrijvers die de krant en mij juist bedanken voor een uniek ander geluid wat bijna niet meer mag klinken in de media.
We kunnen ons ingraven in ons gelijk, een ander geluid afstraffen of censureren, alles om niet aan het denken gezet te worden. Ik ontmoet u echter graag in het midden en besluit met de woorden van Alain Clark: laat ons dansen in nuance.