Sportievelingen
Al fietsend en wandelend door de regio verbaas ik mij keer op keer over de sportiviteit van mijn streekgenoten. Deze is in mijn ogen bijzonder matig. Het lijkt er wel op dat niemand zijn fietspedalen nog op eigen kracht rond zwengelt. Iedereen lijkt tegenwoordig te beschikken over zo’n elektrisch exemplaar met hulpmotor. En wie maait tegenwoordig nog zelf zijn gras? Niet veel, want overal kom ik zo’n maai-robot tegen die automatisch en kriskras zijn weg zoekt over een gladgeschoren gazon. Het liefst zeven dagen per week.
Terwijl ik geheel op eigen kracht met mijn tweewieler door de regio toer, word ik zeer regelmatig ingehaald door ouden van dagen met een elektrische fiets. Daar valt gewoon niet tegenop te trappen. Maar het valt mij ook op dat steeds meer jongeren over zo’n elektrisch exemplaar beschikken. De eerste keren dat ik daar iets van zei werd mij door mevrouw Bombeld direct de mond gesnoerd. Ik kan immers niet zien of deze personen een ziekte onder de gelederen hebben. Dat klopt, dus ik hield maar wijselijk mijn mond. Maar nu kom ik tot de conclusie dat half Nederland ziek is. Scholieren, veertigers, vijftigers, bejaarden, iedereen heeft tegenwoordig trapondersteuning. Zelfs de e-bikers in de bossen maken gebruik van een accu. Een fietsenmaker vertelde mij dat hij niet eens meer gewone fietsen verkoopt, iedereen wil zo’n elektrisch gevaarte met hulpmotor voor een prijs van 2000 euro of meer. En dan gaat het verhaal ook niet meer op dat zo’n tweewieler milieuvriendelijk is. Al die honderdduizenden accu’s moeten telkens worden opgeladen en na een jaar of vijf worden vervangen. Wat is dat ongelofelijk milieuonvriendelijk. Misschien is een kleine auto nog wel beter voor het milieu.
Al duwend grasmaaien is er tegenwoordig ook niet meer bij. Zelf heb ik een paar jaar geleden een maaier op een accu aangeschaft. Ruim een uur duwen achter een handmaaier werd mij te veel. Maar het elektrische exemplaar duw ikzelf. Er zit wel een stand met wielaandrijving op, maar die heb ik nog nooit gebruikt. Een beetje inspannend bezig zijn is niet verkeerd.
En wat vindt u van al die hysterische sportievelingen die in parkjes en sportplekken in de buurt zich in het zweet werken? En dan het liefst onder begeleiding van een opzwepende personal trainer. Zouden die zwaarlijvige types er over een half jaar plotseling woest aantrekkelijk uitzien?
Na rustig nadenken ben ik dan ook op de meest milieuvriendelijke en ook nog eens goedkoopste oplossing uitgekomen. Een fiets zonder trapondersteuning en een maaier zonder aandrijving zijn ideaal. Ik fiets en maai me lekker in het zweet en hoef aansluitend niet meer naar de sportschool. En de komende weken komt dat bladruimen er nog bij. Dat worden hartstikke gezonde weken.