‘Ik sta nu achter de toonbank in plaats van aan het altaar’
Sommige vrouwen zie je al jaren in het voorbijgaan in de stad, maar de verhalen erachter blijven onbekend. Neem Lyanne Korf (48) die al zeven jaar bij boek- en speelgoedwinkel de Boekerij werkt, een begrip in Zutphen in het hart van de stad. Wist u bijvoorbeeld dat ze vloeiend Russisch spreekt en de opleiding tot priester in Hamburg nagenoeg voltooide? Hoe anders had haar leven er dan uitgezien?
Door Mirjam van Biemen
We spreken elkaar in Lyannes huis dat lastig te vinden is omdat het verscholen ligt achter het groen. Hier creëerde ze een kleine oase voor haar en haar dochtertje dat nu zeven is. Er lopen zelfs een paar kippen in de tuin. Het liefst zou ze dan ook buiten wonen, verzucht Lyanne die niet graag over zichzelf praat en een beetje overgehaald moest worden voor dit gesprek. Ze groeide op in Giessenburg, een dorpje aan de rivier de Giessen samen met haar jongere zus. Lyanne kijkt terug op een fijne jeugd op en rond het water waar ze vele uren doorbracht in haar eigen bij elkaar gespaarde zeilbootje. Haar vader werkte bij een baggermaatschappij en haar moeder had in die jaren onder meer een natuurvoedingswinkel en was schoolleider van de vrijeschool in Dordrecht waar Lyanne ook op zat. Ze bewaart er fijne herinneringen aan. "Ik heb een geweldige schooltijd gehad. De vrijeschool was daar net gestart en werd nog gedragen door idealisten. We zaten in een oude witte villa en de jaarfeesten werden zeer uitbundig gevierd."
Haar hele leven is antroposofie een rode draad gebleven. Ze werkt immers in een antroposofische winkel, ze is lid van de Christengemeenschap en haar dochtertje gaat naar de vrijeschool. Toch had haar leven er heel anders uit kunnen zien. Nadat ze het vrije voortgezet onderwijs in Rotterdam heeft doorlopen - "ook geweldig, zo midden in de stad" - besluit ze filosofie te studeren, maar stopt hier na een jaar mee omdat het haar te ver van het gewone leven afstaat. Nederlands moet het worden in Utrecht, maar halverwege die studie besluit ze naar Rusland te gaan. Twintig is ze pas, maar ze moet er gewoon naar toe. "Rusland heeft altijd een grote aantrekkingskracht op me gehad, van jongs af aan al. Ik las Russische sprookjes en was onder in de indruk van Dostojewski. Ik kan het ook niet verklaren, maar ik moest er heen terwijl ik geen woord Russisch sprak." Samen met een vriendin verblijft ze vijf weken in Sint-Petersburg waar ze helpen een vrijeschool op te knappen. Een lerares Engels fungeert als tolk voor de meiden en wordt later een goede vriendin van Lyanne die er na dit bezoek ieder jaar zal terugkeren. Haar voorgevoel over Rusland klopte dan ook. "Ik herinner me die eerste keer dat we Rusland binnenreden nog heel goed. Het was vroeg in de ochtend en ik kon haast niks zien, maar toch had ik sterk het gevoel dat ik thuiskwam."
Na dit avontuur kiest ze voor een studie Russisch in Leiden. Die keuze blijkt wél te kloppen en na haar afstuderen werkt ze onder meer als reisbegeleider langs de Gouden Ring van Rusland, een route met historische steden ten noordoosten van Moskou, waar ze kloosters en kerkjes bezoekt. "Het geloof in Rusland zit heel diep. Ze slaan kruizen, kussen iconen en laten met Pasen hun geverfde eieren zegenen in de kerk. Ik ging er een beetje in mee, maar het was uiteindelijk niet mijn vorm." Haar vorm vindt ze bij de Christengemeenschap in Den Haag waar Lyanne dan woont en Nederlandse les geeft aan expats en nieuwkomers. En dan komt er een bijzondere vraag vanuit Sint-Petersburg. Haar Russische vriendin vraagt of het priesterseminarie misschien iets voor haar is, want in Sint-Petersburg zouden ze ook een priester willen. Lyanne: "Ik heb er een zomer over nagedacht en besloot ervoor te gaan."
Ze is dan vijfendertig en kiest voor de opleiding tot priester in Hamburg, die in totaal vier jaar duurt. Het heeft haar leven verrijkt. "Mijn geloof is er nóg sterker door geworden en het heeft mijn visie op de wereld bepaald. Het is wel een weg met een beproeving. Word je uiteindelijk toegelaten tot het wijdingssemester of niet? Ik mocht, na twee uitgestelde beslissingen uiteindelijk niet doorgaan. Ze zagen het wel, maar ik was gewoon niet stressbestendig genoeg. Hoewel ik het toen heel ingrijpend vond, was het ook goed om door te kunnen gaan met mijn leven."
Gelukkig komt er dan ruimte voor een andere hartenwens: een kind. Ze loopt inmiddels tegen de veertig en woont in Zutphen omdat ze dichter bij haar zus wil wonen. Deze wens gaat wél in vervulling en ze krijgt een baan bij de Boekerij, iets waar ze wel even aan moest wennen. "In het begin dacht ik wel: ‘ik heb toch meer in huis dan dit’, ondanks dat ik het echt leuk vond. Maar sinds de pandemie is dat veranderd en snap ik de zin van mijn werk veel meer." Lyanne merkte namelijk dat de winkel een belangrijke sociale functie had in coronatijd. "Ik sta misschien niet aan het altaar, maar wel achter een toonbank waar ook een gemeenschap samenkomt die elkaar ontmoet. Er waren mensen die tijdens de lockdowns de hele dag niemand zagen, maar wel dat ene loopje maakten naar ons. Gesprekken werden hierdoor intensiever en klanten maakten meer oogcontact. Dit zou je de cultus van de ontmoeting kunnen noemen in het dagelijks leven en ik ben blij dat ik hier aan bij mag dragen." Ferm besluit ze: "Eigenlijk ben ik erachter gekomen dat we elkaar gewoon heel hard nodig hebben nu, daarom is het extra belangrijk om grote webshops de rug toe te keren en lokaal te blijven kopen."