Gerrie Hondius in jongere jaren. Foto: Mascha Hendriks
‘Ik word geïnspireerd door heel veel dingen’
Sommige, wat oudere lezers, kennen ongetwijfeld haar strip ‘Ansje Tweedehansje’ nog, die in de jaren negentig verscheen in feministisch maandblad Opzij. Anderen kennen haar misschien uit de theaterwereld of hebben zelfs een echte Hondius aan de muur. Alleskunner Gerrie Hondius (51) woont sinds kort in Zutphen, maar profileert zich toch vooral als zandtekenares omdat hierin alles samenkomt voor haar.
Door Mirjam van Biemen
Ze verontschuldigt zich voor de onuitgepakte dozen in de gang op weg naar haar atelier op de bovenste verdieping van het grote huis vlak bij de binnenstad. Ik zeg haar dat dit niet hoeft. Logisch immers, als je hier pas zes maanden woont. Op de gigantische zolderetage nog meer dozen, hier en daar een schilderij van eigen hand, aan de muur een scene plan geprikt van een kindervoorstelling en natuurlijk de grote lichtbak waarmee ze haar zandtekeningen maakt. Veel uren brengt ze echter niet door in deze ruimte, want uitgerekend op de dag dat zij en haar partner de sleutels kregen van dit nieuwe huis, kreeg ze tevens de sleutels van haar nieuwe theater in handen. In Haarlem. "Ja dat was onvoorzien", zegt ze met een diepe lach die nog vaker zal klinken tijdens ons gesprek. Een droom die plotseling in vervulling ging voor Hondius en goede vriendin Mylou Frencken, die mede-initiator is. Een droom die ze, met haar stap naar Zutphen eigenlijk al losgelaten had. ‘Maar’, zo zegt ze: als je iets loslaat, komt het blijkbaar juist naar je toe.’
Nu zit ze dus meerdere malen per week in de trein richting haar voormalige woonplaats Haarlem, naar haar theater dat De Liefde heet. Een kleinschalig kleinkunsttheater voor intieme muzikale voorstellingen. Gisteren was ze er nog, in verband met het grote openingsweekend waar, behalve zijzelf, ook artiesten als dominee Gremdaat en Karin Bloemen optraden. "Ongelofelijk, zucht ze nog na. Karin had ik nog nooit live gezien en nu stond ze in mijn eigen theater." Collega’s vragen haar nu of ze weer terugkomt naar Haarlem en in Zutphen wordt haar gevraagd of ze hier nu ook een theater gaat openen. "Het antwoord op beide vragen is nee", zegt Gerrie beslist. "Ik vind het geweldig om dáár mijn eigen theater te hebben én geweldig om hier te wonen, al zou Zutphen ook wel een dergelijk theater kunnen gebruiken."
Gerrie is geboren en getogen in het Zeeuwse Oost-Souburg en groeit op met drie oudere zussen in een veilig nest waar samen gemusiceerd en toneel gespeeld wordt. Haar vader was horlogemaker en deeltijd predikant, haar moeder huisvrouw. Kleine Gerrie tekent graag en ook het schrijven heeft gelijk een voorliefde zodra ze dit kan. Later studeert ze illustratie en grafiek aan de kunstacademie in Rotterdam, waar ze in haar vrije tijd met cabaret in aanraking komt. Dit bevalt haar zo goed, dat ze er nog een paar jaar theaterwetenschappen aanplakt in Amsterdam. In de jaren die volgen, treedt ze op met verschillende cabaretduo’s werkt ze als striptekenaar voor onder meer Opzij, het AD en NRC Next, schrijft en dicht ze, waarvoor ze meermaals onderscheiden wordt en is ze zelfs even op televisie te zien als verslaggever voor het NCRV-programma ‘Schepper& Co in het land’. En dan maakt ze ook nog zand- én beeldende kunst. Het zijn zóveel verschillende dingen, dat Gerrie afgelopen jaar alles besloot te bundelen in een boek met de toepasselijke titel ‘Altijd Alles’ genaamd. Omdat ze de vijftig is gepasseerd? "Nee meer om een levensfase af te ronden", zegt ze. Het is een vrolijk, kleurrijk geheel geworden, dat boek, waar ook het ietwat hulpeloze en naïeve personage Ansje Tweedehansje veelvuldig in voorbij komt. Het was haar eerste betaalde stripwerk, gelijk aan de top, waar ze haar studie theaterwetenschappen maar voor aan de kant schoof. "Ik ben gewoon langsgegaan met mijn portofolio en vanaf 1996 stond ik er maandelijks erin." Het bleek een groot succes voor Gerrie, want ze zou de strip nog jaren maken.
Dan, in 2012, krijgt ze de vraag van een grote evenementenorganisatie of Gerrie hun zandtekenaar wil worden. Ze heeft dan al een heel oeuvre van stripboeken op haar naam staan en had net besloten om zich op één ding te zullen focussen: schilderen. "Ik wist niet wat een zandtekenaar was, maar vond het gelijk heel leuk na wat filmpjes bekeken te hebben. Er kwam een lichtbak in huis en vijf weken later ging ik zwetend in première." Gerrie vraagt me of ik weet wat een zandtekenaar is en ik beaam dat ik van een zandtovenaar weet die een televisieprogramma voor kinderen maakt. "Ja, precies en ik ben dan die ander, die niet op tv komt… maar wel beter is ha ha", voegt ze gekscherend nog toe.
Het zandtekenen bevalt haar zo goed, dat ze zich vanaf dat moment als zandtekenares besluit te profileren. "Er komt heel veel in samen voor mij: kunst én theater." Gerrie denkt dan ook dat ze wat minder braaf is dan andere zandkunstenaars. "Stevige muziek vraagt om armslag, soms sta ik gewoon met zand te smijten, zeg maar." Omdat ze via het evenementenbureau vooral op congressen staat en Gerrie er meer muziektheater van wil maken, besluit ze voor zichzelf te beginnen en zo doet ze het nog steeds. Ze tekent in opdracht, maar neemt de zandkunst nu ook haar eigen theater mee in. Dat theater inspireert haar enorm op dit moment, waar ze behalve huisbespeler, ook bestuurslid is. Een plek voor de middenlaag noemt ze het. Voor artiesten die nog te klein zijn om in grote zalen te staan, maar wel popelen om te spelen en voorheen nergens terecht konden. Het theaterseizoen is dus geopend en voorlopig reist Gerrie maar gewoon op neer of slaapt ze op een bankje in De Liefde als het moet. "Maar", geeft ze toe, "makkelijk is anders. Zutphen begint nu echt een beetje te komen en dat maakt het wel ingewikkelder. Ik heb leuke mensen leren kennen en ga op 20 september mijn eerste stadsgedicht voordragen tijdens de nieuwe start van Literair Café." Voor wie deze vrouw in levenden lijve wil ontmoeten dus.