Uitersten
Cultuur kent vele uitingsvormen. Een week lang gonsde het cellofestival door Zutphen. Concertzalen vulden zich met serene mensen van een bepaalde leeftijd en overal stuitte je op de prachtige diepe snaarklanken van onze stadscellist Jeroen den Herder. Met aandacht voor het verhevene kan ook het publiek even worden opgetild uit dagelijkse beslommeringen en neemt men samen deel aan een welhaast mystieke ervaring.
Toch geldt dat niet voor iedereen. In de zonnige tuin van dat Bolwerck was een picknickconcert en toen daar tussen de bloemen een aanvang werd gemaakt met heel zwaarmoedige celloklanken hoorde ik een jonge vrouw naast mij diep zuchten, ze had op iets lichtvoetigers gehoopt. Gelukkig klaarde de muziek tijdens het concert nog wel wat op. Op mijn klapstoeltje in het gras met zicht op de eeuwenoude stadsmuur en de Drogenaptoren besefte ik wel dat dit de perfecte plek is voor bezinning. De combinatie van vergankelijkheid van de natuur, de bouwwerken van generaties ver voor ons en de muziek die er in het moment is, maar direct daarna wordt meegenomen door de wind bieden een totaalervaring van tijdsloosheid.
Kort daarna reden er vrachtwagens de markt op en sjouwden breedgeschouderde mannen allerhande materiaal in felle kleuren langs diezelfde plek. Een ander genre muziek nam de stad over, de zoete geur van suikerspinnen vulde de straten. Jonge meisjes lieten ineens allemaal hun buik zien, het aantal getatoeëerde lichaamsdelen nam exponentieel toe en alles draaide, zwiepte en leek een enorme haast te hebben met in beweging blijven en op de kop hangen. Een groepje scholieren stapte wat onvast uit een apparaat met wild draaiende bakjes. Terwijl ze hun evenwicht probeerden te hervinden wees een jongen van een jaar of zestien naar de muur met dichtregels tegenover de attractie. ‘Leuk hè, om daar steeds weer een paar woorden van te lezen terwijl je in dat ding zit,’ hoorde ik hem opmerken. Ik keek op en las nog eens het zeer verstilde gedicht dat er stond:
Kunst
het hier is het nu
neem de ruimte voor rust en gedachten
het nu is het hier, haal diep adem
(het later zal wachten)
- Eke Mannink
Natuurlijk is het fijn om ons met een zaal vol gelijkgestemden aan hoogcultuur te laven, maar als uitersten samenkomen en schuren, als bedachtzaamheid en rust eens flink worden opgeschud, als een tiener op zijn kop ineens een gedicht leest en als wij komende generaties de ruimte geven om hun eigen draai eraan te geven… dàn gebeurt er pas echt wat.