Problemen in de Hoven
De telefoon gaat. Ik zie het al op de display, buurman Philippe belt. “Paul, ik wil even gebruik maken van jouw netwerk. Ik heb een probleem, ik sta muurvast met mijn auto in het zand. En ook nog eens op een plek waar ik helemaal niet mag komen. Kun je mij helpen?”
Naast de pech heeft Philippe ook geluk. Op het moment van bellen zit ik net met mevrouw Bombeld te lunchen op het terras achter ons huis. Tien meter verder luncht een eekhoorn in een oude appelboom mee. Ik ben erg benieuwd waar de buurman is gestrand. “Ik sta iets buiten de Hoven, vast in het zand van de nieuwe rondweg. Ik weet dat ik daar niet mag komen, maar ken jij iemand in de buurt met een trekker die mijn 1700 kg zware elektrische auto kan bevrijden?”
Tja, nu ken ik aan de Warnsveldse kant van Zutphen veel mensen, maar niet aan de andere kant van de IJssel. Ja, een paar dan, in het buitengebied van Empe, maar niet op een boerderij. “Zeg Philippe, kan ik met mijn auto jou niet lostrekken? Dan zet ik mijn auto gewoon op vierwielaandrijving.”
Vijf minuten later zit ik in de auto, negeer het bord van ‘niet inrijden’ en volg de asfaltweg. Na ongeveer 300 meter gaat deze over in een zandweg. In de verte zie ik Philippe al staan.
Met de schoenen weggezakt in het plakkerige zand bespreken we de strategie. Ik kan nog net de auto passeren en trek het gestrande voertuig naar de onderdoorgang van het spoor. Daar zijn de weg en de tussenberm over een afstand van ruim 100 meter verhard en keren we de twee auto’s en daarna weer in sleep terug naar het asfaltgedeelte. Maar het lukt niet, het gestrande voertuig komt weliswaar vooruit maar blijft diep in het zand zitten. Plan één mislukt.
We schakelen over op plan twee. Ik rij door naar het spoorviaduct, keer daar de auto en haal hulp van een boer. Maar als ik Philippe passeer heeft hij alweer een nieuw plan. “Kunnen we de auto niet achterwaarts 300 meter naar het asfalt slepen? Het heeft wel een nadeel, ik kan dan niet precies in het spoor blijven”. Ik stem toe, opnieuw worden de twee sleepkabels bevestigd en via de mobile telefoons op de speakers hebben we live contact.
En tot mijn grote verrassing lukt het ons de 1700 kilo 300 meter verder op het asfalt te slepen. Missie geslaagd.
Op de terugweg denk ik aan ingenieur Philippe, altijd zeer geïnteresseerd hoe dingen in elkaar zitten. Of dat nu een boormachine is, een radio of een nieuwe weg, hij wil het weten. Dit vastlopertje is hem dan ook zomaar overkomen.