Zeilen in Friesland
Businessclub de Maatschappij voor Nijverheid en Handel organiseert de eerste activiteit na de coronaperiode. Locatie: de tuin van de familie Bombeld in Warnsveld. Op het gras tussen de appelbomen is ruimte genoeg voor de 30 gasten op anderhalve meter afstand en op het terras komt de barbecue. Ik stel slechts één voorwaarde; regel een cateraar en een kok, dan heb ik ook voldoende tijd voor de gasten. Na één telefoontje met De Ruif is alles al prima geregeld.
Een van de gasten is een bekende architect uit de regio. “Zeg Paul, heb jij dinsdag over een week nog tijd om een dagje te gaan zeilen in Friesland? Dan kun je onderweg iets vertellen over waterstof en zo.” Kijk, zo’n uitnodiging rolt ook niet alle dagen binnen, dus mijn belangstelling is gewekt. Na een blik in mijn agenda zie ik geen probleem. Twee dagen later stuurt zijn secretaresse een keurige uitnodiging. Ik ben welkom op ‘De Groene Min’, maar de aftrap is om half elf bij restaurant ‘Tre Paesi’ in Oudega.
En zo beland ik op een terras aan het water in een klein Fries dorpje. Ondanks dat het vakantie is, is het niet erg druk. Mijn reisgenoot en ik zijn de enige gasten, maar even later zien we aan de overkant de gastheer en gastvrouw al komen aanlopen. Een half uurtje later is het gemêleerde gezelschap compleet. Vandaag zitten op de boot een landelijk bekende architect als gastheer, een zorgondernemer uit de Achterhoek, een PR-mijnheer uit Amsterdam, een operazangeres uit Gelderland, een wijnimporteur uit Overijssel en een waterstofspecialist uit Warnsveld. O ja, en dan vergeet ik Pieter nog, journalist van het Stan Huygens Journaal in de krant van wakker Nederland. Gelukkig zitten er een paar ervaren zeilers bij, want van platbodems en zeilen hijsen heb ik absoluut geen verstand. Het woord landrot past uitstekend bij me.
Het voordeel van mijn onkunde is dat ik op en top geniet. Er komen schalen voorbij met zeer diverse broodjes, plakjes worst, stokbrood en sausjes. Met het grote zeil, en een beetje hulpmotor, arriveren we een paar uur later in Woudsend. Na een rondgang door het dorp en koffie in een dorpscafé varen we terug. De laatste paar mijl krijg ik het roer in handen, niet mijn hobby, maar we hebben het overleefd. Zonder vast te lopen op de bodem arriveren we weer in de vertrekhaven, waar overigens een zeer bekende Achterhoekse makelaar een prachtig huis heeft staan. Een uur later zit het hele gezelschap achter een pan verrukkelijke mosselen. Het smaakt geweldig.
Een paar dagen later kwam de verrassing. Over een halve pagina stonden we met z’n allen in de Telegraaf. Ze hadden er zelfs nog een foto van mij bijgezet. Dat had echt niet gehoeven.