'Ik wil graag begrijpen wat er omgaat, in mensen met een vorm van dementie'
"Als ik iets niet leuk vind, dan doe ik het liever niet. Leren vond ik niet leuk op de middelbare school, dus deed ik het met moeite." Marieke Willems gelooft er heilig in dat je een kind niet hoeft te duwen en trekken, dat het zijn potentie uiteindelijk wel zal gebruiken. Ze is er tenslotte zelf het levende bewijs van, als mede-eigenaar van Woon-en Zorgvoorziening Villa De Bouwkamp in Warnsveld.
Door Jolien Wilmar
"Tijdens mijn stage heb ik dagenlang naast het bed van een oude vrouw gezeten. Zij had een vorm van dementie. Het fascineerde me enorm wat er in haar omging. Ze was blind, maar kon nog wel praten. Haar verhalen speelden zich steeds weer in een ander tijdperk af. Ze vloog heen en weer in haar geheugen. Het is me een raadsel hoe dat werkt in zo'n ouder wordend persoon en dat raadsel blijf ik willen begrijpen."
Na het afronden van haar opleiding (mdgo middelbare dienstverlening gezondheidszorg onderwijs) is Marieke op haar stageplek aangenomen als verzorgende. Een gesloten psychogeriatrische afdeling vol ouderen met dementie en psychiatrische klachten. "Ik heb heel veel geduld," vertelt Marieke, "daardoor kan ik het uithouden om rustig naast een bewoner te blijven en door de eindeloos gesproken herhalingen of het gedrag heen te luisteren. Waarom is iemand onrustiger, bang, boos of verdrietig?
Zestien jaar werkte ik op het Zonnehuis in Beekbergen. Langzaam maar zeker kreeg ik steeds meer managementtaken en volgde ik de ene scholing na de andere. Van overheidswegen moesten we bezuinigen op personeel, terwijl de zorgproblematiek groter werd. De spagaat tussen wat je wilt bieden en wat je kunt bieden werd zo groot dat ik ontslag heb genomen. Ik moet er wel bij zeggen dat ik toen ook net bevallen was van onze zoon Guus, dus het kwam ook goed uit om even thuis te zijn om voor hem en zijn oudere zus Nina te zorgen.
Ik wilde echter geen werkeloze moeder zijn dus reageerde ik al snel op de advertentie van Villa de Bouwkamp in Warnsveld, die een verzorgende zochten. Zij boden mij echter te weinig uren, maar na twee weken belde Alfred Zwolle met de vraag of ik nogmaals wilde komen praten. Dat is acht jaar geleden. Al gauw kon ik ook daar mijn managementkwaliteiten inzetten. Vanaf het moment dat ik er binnenstapte voelde het als thuiskomen in deze rustige kleine setting, waar er alle ruimte is om de zeven bewoners individuele aandacht en verzorging te geven.
Sommige bewoners komen hier eenzaam binnen, min of meer klaar om te sterven en vervolgens hier weer helemaal op te knappen. De gezelligheid, het goede eten, een dagelijks ritme en toch helemaal de ruimte hebben om je eigen gang te mogen gaan, dat doet goed. Het moet hier voor iedereen als een echt thuis voelen, vrij, veilig en omhullend. Niet alleen voor de bewoners maar ook voor het personeel. Op dit moment hebben we een heel prettig team. Wat alle medewerkers hier kenmerkt, is dat we er allemaal van houden om zelfstandig te werken, goed alleen kunnen werken, met een groot gevoel voor verantwoordelijkheid. Tijdens de avond en weekenddiensten sta je er alleen voor en dat moet je wel liggen.
Sinds afgelopen januari ben ik mede-eigenaar geworden, samen met Alfred. Het pand is van hem, hij doet de financiën en de rest van de managementtaken doe ik. We zijn heel verschillend. Hij is een denker en ik een doener. En dat werkt! Hij is de rem en ik ben het gas, met een groot wederzijds vertrouwen.
Marieke vertelt lachend over haar dochter die komend jaar naar de middelbare school gaat. Ook zij laat zich niet dwingen tot prestaties waar ze geen zin in heeft. "Ik leer door de dingen te doen en dat zie ik haar ook doen. Wij doeners zien geen beren op de weg en als we die onverhoopt toch tegenkomen, dan ruimen we die op, zonder ook daar teveel over na te denken."
