Muntje
We moeten allemaal weer een beetje wennen aan het versoepelen van de maatregelen, denk ik. Gelukkig kunnen we elkaars gezichten – en dus uitdrukkingen - weer volledig zien in winkels en andere openbare gelegenheden. Nu kijken we eerder vreemd op als er iemand mét een mondkapje rondloopt in plaats van zonder. Ik ben trouwens nog steeds verbaasd als ik iemand alleen in een auto zie of op de fiets met zo’n ding op. Wat is daar nou het nut van? Behalve dan dat je daarmee geen vliegen meer met je mond hoeft te vangen of dat je gezicht lekker warm blijft in de winter. Ik blijf me verwonderen over mensen. Zoals we in een mum van tijd gewend waren aan het beeld van mensen met mondkapjes, dat we tot dan toe alleen kenden van die verre en ‘rare’ Aziatische landen met hun smog en eerdere epidemieën. Daar worden mondkapjes (die overigens in 1918 tijdens de Spaanse griep in Europa werden uitgevonden) zelfs als relatiegeschenk gegeven om medeleven en empathie te tonen. In een mum van tijd zijn we nu alweer gewend aan wat we anderhalf jaar geleden normaal vonden. Tenminste… de meeste mensen dan. Nog niet iedereen blijkt alweer helemaal terug te zijn naar ‘normaal’. Een paar dagen geleden vond ik een dikke sleutelbos met een autosleutel, een huissleutel en nog een heleboel andere sleutels. Er zat ook een muntje voor in een winkelkar aan. En dat muntje stak nog in de winkelkar die ik wilde pakken, maar waarvan de eigenaar duidelijk was gevlogen. Nadat ik mijn boodschappen had gedaan, zei de medewerkster bij wie ik de bos afgegeven had, dat hij nog niet was opgehaald. Ja, inderdaad, we moeten weer een muntje in de kar doen. Maar, even wennen misschien, je moet het er ook weer uithalen…
Anouk Plantinga