Campingdirecteur
De weg naar het zuiden van Europa is lang, maar de koffie onderweg smaakt prima. Natuurlijk met Hanzebollen van bakkerij Van Rooyen, één van de tradities tijdens lange reizen van ons gezin. De bollen van de Zutphense bakker gaan altijd mee. De eerste exemplaren maken we burgemeester tussen Luik en Luxemburg, de laatsten met uitzicht op de Pyreneeën.
Er staat 1450 kilometer op de teller als we de camping aan de Spaanse Costa oprijden. We hebben -heel naïef- niet gereserveerd. Corona redt ons, want volgens onze campingbuurman is het hier normaliter in juni volle bak met pensionado's uit Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Maar nu is er ruimte genoeg, nog geen 20 procent van de plaatsen is bezet. Gelukkig staan de gasten een beetje bij elkaar, anders wordt het wel heel saai.
"Welkom in Spanje, mijn naam is Nico en mijn vrouw heet Truus. Wij komen hier ieder jaar, zes weken in het voorjaar en zes in het najaar. Al 27 jaar lang." Ah, ik begrijp het, we staan hier naast de informele campingdirecteur. Een man die precies weet hoe het hier werkt. Dat maakt het voor ons een stuk gemakkelijker. Dus ik vraag Nico waar ik morgenvroeg de bakker in het dorp kan vinden. Maar hij weet alleen een goedkopere weg, de Lidl aan de hoofdweg op drie minuten fietsen.
Ik begrijp zijn antwoord, maar geef toch de voorkeur aan een lokale bakker. We ondersteunen graag de plaatselijke middenstand. Nico gaat overleggen met Truus, maar de gezamenlijke 54 jaar ervaring schiet tekort. Ze hebben geen idee of er een bakker in het kustplaatsje zit. Dan moeten we zelf maar op onderzoek uit. En dat is geen straf. Op de fiets is het slechts een paar minuutjes fietsen.
Nico heeft op zijn vaste vakantieadres inmiddels wat Spaanse en Nederlandse vrienden. Hij is al vele jaren lid van de plaatselijke Catalaanse fietsclub. En dat schept verplichtingen, in Duitsland, Oostenrijk of Italië is hij nog nooit geweest. Maar Nico en Truus zijn tevreden, hier onder de Spaanse zon. Met de caravan hoeven ze niet te rijden, die wordt door de plaatselijke caravanstalling keurig iedere keer op de plek gezet en weer opgehaald. Dat rijdt een stuk sneller en goedkoper over de Franse tolwegen.
En de familie Bombeld heeft daar direct iets van opgestoken. Wij hebben onze sleurhut deze zomer bij een caravanstalling in Zuid-Europa laten staan. Aan het einde van de zomer hebben we weer een paar weken vrij. Dan starten we op een vertrouwde camping aan de kust en trekken aansluitend in rustig tempo door Frankrijk weer naar Warnsveld. Dat scheelt een hoop heen en weer rijden met het mobiele huisje. We beginnen al een beetje op Nico en Truus te lijken.