Afbeelding

Hulde aan de schaamteloosheid

Het is zomer en ik kampeer in onze camper op een minicamping in Leeuwarden. Een week lang bezoek ik iedere avond een vrouw van 36 jaar in het hospice. 's Avonds vertelt zij mij haar levensverhaal en overdag typ ik het uit. De volgende dag neem ik het weer voor haar mee. Als zij haar verhaal zo zwart op wit leest, ziet ze dat ze het te scherp verteld heeft. Ze verzacht haar woorden, voegt zinnen van dankbaarheid toe en begint ook dingen in een heel nieuw perspectief te zien. "Ik heb mij mijn leven lang lelijk gevoeld, omdat mijn vriendinnetje op de lagere school een kattenkop was die het niet laten kon mij omlaag te halen. Maar ik ben helemaal niet lelijk! Wil je met grote letters in het boek schrijven dat mijn kinderen PRACHTIG zijn en dat ze zich door niets en niemand het tegendeel moeten laten wijsmaken? Tobben over je uiterlijk is zo zonde van de tijd."

Als ik mijn avondmaaltje sta te koken in het piepkleine keukentje zie ik opeens hoe mijn buik op het aanrecht hangt. Geschrokken trek ik mijn buik in en kijk ik door het raampje of niemand het gezien heeft. Daar zie ik drie mannen horizontaal op hun ligstoel ieder voor zijn tent, buik als een glimmende bruine ballon in volle glorie richting de zon. De schaamtelóósheid! Daar kan ik wat van leren. Hun vrouwen, geheel gekleed, fladderen in het rond met drankjes en lekkers.

Om me die schaamteloosheid eigen te maken zal ik eerst het kattige vriendinnetje in mijn hoofd, die mij vertelt dat dit niet goed is en dat niet goed is, tot zwijgen moeten brengen.

Jolien Wilmar