Afstand en nabijheid
"Toe maar, ga maar, jij hebt voorrang!"
Ben jij iemand die aangemoedigd moet worden om ruimte in te nemen, of dring je liever even voor? Defensief en agressief gedrag oefen ik soms in een volle winkelstraat (toen die er nog waren) op de stoep. Van nature ben ik een uitwijker, iemand die opzij stapt. Maar dat wil ik niet zijn, niet altijd, niet als het er voor mij echt toe doet. Dus oefen ik standvastigheid op de stoep. En dat werkt! Ik hoef alleen maar te denken: ik ga voor niets en niemand uit de weg, en iedereen die in mijn richting loopt zet een klein stapje opzij. Ongelofelijk dat het zo simpel kan zijn.
Ik weet nog dat ik ooit tegen mijn dochter klaagde: "Wat heb ik, dat onbekenden ongevraagd hun hele levensverhaal aan mij vertellen, zomaar tijdens een wandeling of in de winkel?" Sophie antwoordde zonder op te kijken: "Jij kijkt altijd geïnteresseerd," ze vervolgde: "en ik kan je wel leren hoe je ongeïnteresseerd kijkt, want daar ben ik heel goed in!" "Je moet net iets langer kijken dan gebruikelijk is en daarbij trek je je hoofd iets naar achter. Als diegene uitgesproken is, trek je je hoofd nog iets naar achter en kijk je vervolgens weg."
Op de hbo-SPH hoorde ik voor het eerst de koppeling van de termen: afstand en nabijheid. Biedt warmte met gepaste distantie, zal de opdracht ongeveer geweest zijn. Misschien was het zelfs een vak.
Niet alleen ik zou me daarin moeten scholen, maar ook die man die met zijn dikke buik in de rij voor de kassa niet in de gaten heeft dat hij tegen mijn rug staat te duwen, of die oudere vrouw die in de winkel iets in mijn oor wil fluisteren en daarbij even haar mondkapje af doet om beter verstaanbaar te zijn.
Misschien is het geen vak, maar dan toch zeker een kunst.
Jolien Wilmar