Stil in huis
Het is stil in huis en ik kan er maar moeizaam aan wennen. De jongste dochter heeft recent besloten dat het leven buiten Warnsveld veel meer uitdagingen biedt. Ze woont op kamers, want met ons ouders is ze regelmatig helemaal klaar. Geen idee wat dat betekent, maar voor een 18-jarige meid vind ik het niet vreemd. En daarmee is de laatste vertrokken. Mevrouw Bombeld en ik wonen weer alleen.
Mevrouw Bombeld werkt in de verpleging en daar horen ook vroege diensten bij. Om zes uur ’s morgens loopt de wekker regelmatig af en glipt ze uit bed. Aan mij de opdracht om vooral te blijven liggen. Voordat ze vertrekt gaat ze ontbijten en wordt tegelijkertijd de nachtrapportage gelezen. Van iedere bewoner moet ze weten wat er de afgelopen nacht is gebeurd en wat er op de planning staat. Is er iemand onrustig, moet er een medische handeling plaatsvinden of krijgt iemand straks bezoek? Voor dat haar werk begint heeft ze zich al helemaal ingelezen. Een storende echtgenoot hoort daar niet bij.
Het is stil in huis als ik een uurtje later opsta. Ik zet de verwarming aan, haal de krant uit de buitenbus en ontferm me over de kippen. Iedere morgen bij het ochtendgloren gaat het schuifdeurtje omhoog en sprinten vier witte exemplaren naar buiten. Ik geef ze voldoende voer, maar ze zijn drukker met elkaar wegjagen dan met het ontbijt. Daarna maak ik het hok schoon, 365 dagen per jaar. Bij ons wonen de meest verwende kippen van Warnsveld.
Het is stil in huis als ik ga ontbijten. Lekker saai, iedere ochtend met twee bruine boterhammen en een kopje thee. Tussendoor blader ik in de krant. Het meeste landelijke en internationale nieuws heb ik al gelezen. De pagina’s voor het lokale Zutphense nieuws worden feitelijk gevuld met grote foto’s en berichten uit Zwolle, Kampen en Genemuiden. Vroeger was niet alles beter, maar de lokale pagina’s van de krant wel.
Het is stil in huis als ik naar mijn kantoor loop. Hier begint de nieuwe werkdag, gewoon in het stille huis. Ik werk zoveel mogelijk thuis, Mark en Hugo vinden het beter als ik niet op pad ga. Hoewel mijn werkplek in Zutphen absoluut veilig is begrijp ik de boodschap en ik blijf thuis. En via glasvezel ben ik moeiteloos met de wereld verbonden, de techniek staat voor niets.
Het is stil in huis als ik aan de woorden van mijn kennis Simon denk. “Jij woont in een huis waarvan heel veel van mijn kennissen op leeftijd dromen. Een vrijstaand huis, een eigen oprit en alles gelijkvloers. Echt een huis waarin je zonder aanpassingen oud kunt worden.”
Het zal wel, maar het is wel stil in dat huis.