Schrijver zoekt muze
Of ik een panseksueel ben? Mijn woordenschat is aanzienlijk, maar ik googel de term toch maar voor de zekerheid. In theorie spreekt het me aan, pan komt uit het Grieks en staat voor volledig, omvattend, alles. Zo zal liefde bedoeld zijn, zonder aanziens des persoon. Anderzijds maakt dat de keuze wel erg ruim en ik vind het al voldoende revolutionair om mijzelf als verkreukelde heer als marktwaar te presenteren. Daarom houd ik het voor nu maar bij het bekrompen heteroseksueel.
Daarna word ik ondervraagd over mijn interesses: ’hondenmens’ of ‘ambachtelijk bier’. Bij de term ‘een drankje doen’ wil ik eigenlijk direct opgeven. Drank dient men met overgave te drinken, wie het wil ‘doen’ zal het zonder mij moeten stellen. Uit baldadigheid vul ik ‘karaoke’ in als mijn primaire liefhebberij. Na wat zoeken vind ik de plek waar ik meer tekst kwijt kan, daar moet ik het ten slotte van hebben: ‘Schrijver zoekt muze. Verzette zich tegen virtuele liefde, maar gooit graag zijn principes overboord voor nieuwe avonturen.’
Dan mag ik ‘aan de slag’ en leer alles wat ik weten moet over ‘likes’, ‘nopes’ en ‘superlikes’. Vervolgens trekken ze in lange rijen aan me voorbij. Aanlokkelijke dames die ik van schrik de verkeerde kant uit swipe, daarna ben ik ze hopeloos kwijt. Enfin, gauw een ander weer gehaald.
Sommige vrouwen maken een oprecht zwierige indruk, ik besef me terdege dat dat aan de foto ligt. Het merendeel dat hier een prettige indruk op me maakt, zou ik op straat straal voorbij lopen. Sommigen hebben een aversie tegen ONS, ik denk aan ‘ons soort mensen’ een term die wellicht elitair is, maar waarom dat expliciet wordt afgekeurd begrijp ik niet. Ik zie goeiige moekes, grijze permanentjes, hennalokken, hevig verbouwde gezichten en rechttoe rechtaan kwantumvrouwen met een bodywarmer aan. Eén grijnst naar me als Cruella de Vil en heeft met een dikke laag bruine smeer de rimpels aaneen geplamuurd. Een ander toont enkel het pootje van haar hond of een foto van een antieke lantarenpaal. Ik stel mij haar diepe liefde voor lantarenpalen voor, een gelijkgestemdheid die ze ook in een potentiële geliefde zoekt.
Hoe verschillend ze ook zijn, het feit dat ze contact willen maken zorgt ervoor dat ze allemaal iets warms uitstralen met een vleugje kwetsbaarheid. Lief, zelfs de aller lelijksten.
Misschien had ik toch panseksueel in moeten vullen, dan had ik ook een beeld van de heren. Iets zegt me dat het niet zo zal verschillen. Hoe kan de liefde dan nog zo iets ingewikkelds zijn?