Lawaaierige bestrating
Voor de Jumbo in het Waterkwartier kijk ik met verbazing naar de grond. Voor de deur is de bestrating opgebouwd uit kleine klinkertjes. Het staat best mooi, maar er is iets vreemds aan de hand. Precies ter hoogte van de stalling van de winkelwagentjes is de bestrating opgesierd met een reliëf. De vlakke bestrating gaat over in een hobbelig oppervlak. Daar verbaas ik mij over, wat een hoop onnodige herrie.
Wat zouden de mensen die hier direct boven wonen er van vinden? Het lijkt mij tegenwoordig geen pretje boven een supermarkt te wonen, zeven dagen per week tot laat open, zelfs op zondag. En welke architect heeft dat bizarre reliëfplan bedacht? Op de tekentafel staat het vast leuk, maar er bestaat ook nog iets als in de praktijk.
Dat doet mij denken aan de aanloop naar de herinrichting van het winkelcentrum Dreiumme, heel wat jaren geleden. Zoals dat gaat werden wij als ondernemers keurig door de gemeente uitgenodigd om mee te praten. Eerst staken we de koppen intern bij elkaar om ieders wensenlijstje te horen, rekening houdend met voetgangers, spelende kinderen, doorgangen voor de brandweer en natuurlijk de marktkooplieden op woensdag.
En met een wensenlijstje togen we heel optimistisch naar het gemeentehuis. Ik weet het nog goed, op ons lijstje stonden grote tegels met een marmeren look. Een gladde tegel, zodat bezoekers van het winkelcentrum zich met de winkelwagens vloeiend en geruisloos over het winkelplein kunnen bewegen. Dat is prettig voor de bezoekers en prettig voor de bovenbewoners. Marmeren tegels markeren een wandelgebied, waar fietsers niet welkom zijn. En dan willen we natuurlijk voldoende verlichting om potentiële overvallers vroegtijdig af te schrikken. Kortom, we hadden serieus over de zaken nagedacht voor een plezierig winkelcentrum.
Maar het liep toch anders. Iets na het begin van de vergadering schoof er een meisje van een of ander duur bureau uit Arnhem aan. Ook uitgenodigd om met ons over de inrichting te praten, de trein zorgde voor enige vertraging. Uit haar rugzak kwamen drie bakstenen. Tegels waren niet aan de orde, er was al zonder overleg besloten dat er klinkers zouden komen te liggen. En wij mochten kiezen, steen één, twee of drie, meer inbreng hadden we uiteindelijk niet. De extra verlichting is er nooit gekomen en zelfs de kleur van de prullenbakken was al bepaald. Een enorme teleurstelling. Gelukkig was de koffie wel lekker.
Maar het meest treurige kwam een aantal maanden later. Er kwamen totaal andere steentjes te liggen, de klinker die wij gekozen hadden bleek achteraf te duur.
Ik weet niet of de bovenbewoners en de winkeliers in het Waterkwartier hebben mogen meepraten over de bestrating van het winkelplein. Vast niet, want dan had dat lawaaierige reliëf daar nooit gelegen.