Stemstress
Zucht. We hebben meer dan ooit te kiezen en minder dan ooit weet ik waarvoor. Maar liefst 89 politieke partijen dienden een registratieverzoek in, 41 partijen leverden een kandidatenlijst waarvan er uiteindelijk 37 daadwerkelijk meedoen aan de verkiezingen. Een ongekend lange lijst met partijen, van boeren tot zorg, van Ubuntu tot Jezus.
Ik heb nog nooit niet gestemd. Dat zal ook niet veranderen, maar wat te doen? Slechts eenmaal stemde ik strategisch. De gedachte die opkwam terwijl ik het rondje rood kleurde, staat me nog helder voor de geest: dit doe ik nooit meer! Ik stem alleen nog op de partij waar ik écht achter sta. Maar nu is het 2021 en de wereld ziet er totaal niet meer uit als nog maar zo kort geleden. Er gebeuren dingen in deze samenleving en de politiek waar mijn maag zich van omdraait. Als er ooit een moment is voor strategisch stemmen, is het wat mij betreft nu. Dilemma!
Stemmen op een vrouw, alleen omdat ze een vrouw is? Nee. Stemmen op een partij die zich toespitst op een bepaalde leeftijd of religie? Nee. Stemmen op iemand om een paar zeer rake opmerkingen waar ik het roerend mee eens ben, terwijl ik totaal niet achter de filosofie sta? Nee. Stemmen op een nieuweling waarvan het gedachtengoed overeenkomt met mijn ideeën en wensen, maar die zo piepklein (en -jong) is dat de verkiezingen waarschijnlijk niet overleefd worden? Nee. Maar wat dan wel? Er zijn meer partijen dan ooit, mooie, ideologische, lachwekkende en tenenkrommende partijen en alles er tussenin. Stemmen op een grote partij? Dat zou natuurlijk mooi zijn, want die hebben de meeste invloed. Ik kan me alleen in geen van hun programma’s genoeg vinden. Ik vind het hoog tijd voor een nieuwe, frisse wind. Allemaal niet stemmen, als een signaal, dát zou pas een statement zijn. Soms zou ik gewoon willen dat iemand me even vertelde wat de beste optie is. Maar het lastige, en tegelijk het mooie, van stemmen is dat je het zelf moet doen. Ik gá het ook doen. Misschien wel met mijn ogen dicht. Grapje.
Anouk Plantinga