Esther Verhaagen met haar paarden. Foto: Jolien Wilmar
'Iedereen heeft recht op een hobby'
Ze zit achter de kassa bij de Lidl als ik haar vraag of ik haar mag interviewen voor deze krant. Ze kijkt bedenkelijk, haar handen vallen stil, dan zegt ze bedachtzaam: "Ik heb wel een beroepsgeheim." Gelukkig vindt ze het goed en schrijft ze haar telefoonnummer achter op mijn bon. Esther Verhaagen, lees ik.
Door Jolien Wilmar
Gekleed in paardrijbroek en paardrijlaarzen en met een grote riek in haar hand komt ze op me af. Misschien is de riek niet eens zo groot en lijkt dat zo, omdat zij zo klein is. "Dit is mijn hobby," zegt ze en met een wijds armgebaar toont ze me haar twee paarden, de stallen en de weiden rondom. We nemen plaats aan een picknicktafel en ik begin het gesprek door haar te vragen uit wat voor familie ze komt. "Mijn vader overleed toen hij 44 jaar was en mijn moeder toen ze 49 jaar was," begint ze haar verhaal. "Mijn moeder kon niet alleen zijn, dus had ze al snel een nieuwe vriend, maar die wilde geen kinderen. Zo kwam ik op mijn elfde met mijn zusje in een kindertehuis terecht. De relatie van mijn moeder strandde na een jaar, maar mijn moeder had ervaren hoe rustig het was zonder kinderen, dus mochten wij niet meer thuiskomen.
Op mijn 17de raakte ik zwanger. Dat was niet per ongeluk, het was een echte liefdesbaby. Ik wilde graag moeder worden, al was ik liever éérst getrouwd. De zwangerschap liep echter uit op een miskraam, maar toen ik twintig was, werd onze dochter geboren. Ik heb mijn middelbare schoolopleiding kunnen afmaken, maar van het hbo werd ik weggestuurd op mijn twintigste, vanwege de zwangerschap. Ik wist eigenlijk niet hoe het er in een prettig huwelijk aan toe hoorde te gaan. Het duurde daarom behoorlijk lang tot ik de gewelddadige man waarmee ik getrouwd was, de deur uitzette. Pas toen hij ook onze dochter niet met rust liet, was voor mij de absolute grens bereikt."
"Zonder diploma's is het lastig om een baan te vinden, maar ik werk graag en wil volwaardig deel uitmaken van de maatschappij en vind het prettig als ik daarvoor bij niemand mijn hand hoef op te houden. Twintig jaar geleden werd ik bij de Lidl aangenomen en ik moet zeggen dat ik er nog steeds met erg veel plezier werk. Het is mijn derde filiaal en naarmate de tijd verstrijkt wordt de manier waarop de managers hun personeel behandelen steeds menselijker. Ik voel me er ontspannen en gewaardeerd. Ik kan er volledig mezelf zijn en als er iets is, is er altijd iemand met een luisterend oor. Het werk is gevarieerd en het contact met de klanten is gezellig. Ik doe mijn uiterste best om aan alle vragen van de klanten tegemoet te komen. Een leidinggevende functie ambieer ik niet."
"Toen mijn dochter 15 was, kreeg ik nog een zoon van een andere man. Hij woont in Deventer en wil niet naar Warnsveld komen en ik wil niet in Deventer gaan wonen, dus latten we en zijn mijn zoon en ik doordeweeks in Warnsveld en in het weekend in Deventer.
Iedere dag ga ik naar de paarden om ze te verzorgen en te berijden. Koosje, de zwarte merrie, kocht ik 15 jaar geleden, niet wetende dat ze zwanger was. Op een dag werd ik gebeld met de mededeling dat ik oma was geworden. Koosje bleek een veulen geworpen te hebben en dat is Rakker. Hij is eigenlijk nooit helemaal zadelmak geworden. Daar kwam ik achter toen ik op zijn rug zat en hij het plots op een rennen zette. Mijn elleboog schoot uit de kom, waarbij het bot een ader doorboorde." Terwijl Esther dit vertelt toont ze mij de littekens die zich kris kras aan de binnenkant van haar elleboog aftekenen. "Het is een lief beest en omdat het eigenlijk kuddedieren zijn, hebben ze het veel gezelliger samen dan alleen."
"Ik werk 20 uur in de week, wat best weinig is om mijn kostje rond te breien. Ik verdien voldoende om mijn lopende zaken te kunnen betalen, maar als mijn wasmachine kapot gaat, dan heb ik wel een probleem. Mijn paarden kosten best wat, maar door ze in een stal te zetten en niet in een pension, spaar ik zoveel mogelijk uit. Ik vind dat iedereen recht heeft op een hobby en dit is mijn hobby. Als ik de kans zou krijgen om nog wat meer uren te mogen werken, dan heb ik eigenlijk alles voor elkaar. Een fijne relatie, heerlijk wonen in Warnsveld, twee lieve kinderen, twee pracht paarden en werk waar ik me helemaal op mijn gemak voel."
Als ik tegen Esther zeg dat ik voldoende verhaal heb om deze pagina te schrijven, zegt ze: "Hè, ik vind het eigenlijk wel gezellig." En dat is volledig wederzijds.