Crematorium
De maandagmiddag bracht ons naar Usselo. Als u niet zo heel bekend bent in het gebied op de grens Achterhoek en Twente zegt u dat waarschijnlijk niets, maar als u wel bekend bent weet u dat dat vaak verkeerde boel is. In Usselo hebben ze weinig, maar wel een groot crematorium, mijn peettante is overleden.
Nu ben ik niet zo van de begrafenissen en crematoria, maar dit was mijn lievelings- en peettante. Ze woonde al bijna haar hele leven in Borne, op een grote boerderij en toen ze weduwe werd verhuisde ze naar een appartement vlak bij het station. We werden altijd als prinsen ontvangen, het was een warme liefdevolle vrouw.
In de zaal op het crematorium neem ik plaats voor een groot scherm met een prachtige foto. Een prachtig verzorgde vrouw in een keurig jasje kijkt ons glimlachend aan. Zo herinner ik mij haar, vrolijk en altijd tiptop verzorgd.
Er rollen foto’s over het scherm. Mijn overleden ouders, mijn peettante, mevrouw Bombeld en ik. We staan in Parijs, met de Eiffeltoren op de achtergrond. Ruim tien jaar geleden hebben wij de bijna tachtigers getrakteerd op een paar dagen Parijs. Daar waren ze nog nooit geweest, en er was een aanleiding om eens goed uit te pakken. En dan natuurlijk met de hogesnelheidstrein, dan hebben we dat ook eens meegemaakt.
De verrassing was compleet. Ze keken zich de ogen uit bij de Sacré-Cœur, bij het gigantische Louvre, de Champes-Elysees en natuurlijk de metro. Maar de meeste indruk maakte de tunnel waar prinses Diana verongelukt is. Het hele gezelschap is nogal koninklijk gezind. Midden op de middag dronken we iets in het poepie chique Ritz hotel, waar Diana haar laatste nacht doorbracht. Ik herinner me nog de stijve portier die niet veel medewerking verleende om ons binnen te laten. De warme chocolademelk was zeer romig, het versnaperingetje erbij ongelofelijk lekker en de rekening torenhoog. Maar over de beleving werd nog jarenlang gepraat.
Met mijn nicht haal ik herinneringen op over een prachtige vakantie die we met twee gezinnen in het Zwitserse Les Marecottes doorbrachten. Op onze lichte zomerschoenen wandelden we hoog door de bergen, ons verbazend over al die stommelingen met die onbenullige schoenen aan hun voeten. We waren nog jong en onze ouders harde werkers. We gingen zonder voorbereiding, totaal onbevangen en het werd de mooiste vakantie ooit.
Van de stedentrip naar Parijs heb ik nog een leuk vakantieboek gemaakt dat mijn nichtje snel heeft veiliggesteld. Mevrouw Bombeld en ik krijgen een uitnodiging om dat bij haar thuis nog even door te bladeren. Straks ergens in het voorjaar trekken we daar een heel weekend voor uit, want ze woont tegenwoordig in de Limburgse heuvels.
Het werd daar in Usselo een indrukwekkende middag.