Eekhoorntjes
Onze tuin is al langere tijd het domein van twee eekhoorns. En in de wintermaanden kunnen we ze prachtig zien. Nu het blad van de bomen is kunnen we alle capriolen die ze uithalen vanuit de keuken en kamer nauwgezet volgen. Het is vooral verbazingwekkend hoe snel deze klauteraars zich over de takken en langs de stammen kunnen verplaatsen.
Omdat er in de tuin in de wintermaanden niet veel te doen is trek ik mij op zaterdagmorgen terug in het tuinhuisje. Een vogelvoederhuisje heb ik een paar jaar geleden al gemaakt, maar deze heeft een nadeel. Alle nootjes die ik erin leg worden binnen de kortste keren door kraaien, eksters en vooral Vlaamse gaaien ingepikt. De eekhoorntjes zijn telkens te laat.
De klus voor deze ochtend is een voederhuisje maken waar eekhoorns hun nootjes kunnen vinden en waar de gevleugelde concurrentie niet bij kan. En het leuke is dat het niet allemaal zo netjes hoeft, want ik heb slechts wat afvalhout uit een paar oude pallets. Maar dat voldoet prima. Ik zaag en schroef een soort nestelkastje in elkaar met een schuin scharnierend dakje dat naar voren zo’n 5 cm oversteekt. En ook het plankje aan de onderkant steekt over, hier zo’n 15 cm. Aan de voorkant komt geen gaatje, maar een doorzichtig venster. Het was even denken en zoeken, maar toen heb ik een cd-doosje gesloopt. De transparante voorkant paste precies. Nu hebben die klauteraars prima zicht op de inhoud.
Maar ja, hoe krijg je die eekhoorns aan het verstand dat ze met hun kop het dekseltje omhoog moeten duwen en dat daarna de nootjes voor het grijpen liggen? Daar gaat uiteindelijk een heel leerproces aan vooraf.
Aan het plankje aan de voorkant hang ik een stuk ijzerdraad met daaraan een aantal walnoten. En het duurt niet lang of deze notenrij hebben ze gevonden. Met een beetje rekken vanuit de appelboom peuzelen ze de noten een voor een op. De laatste is alleen toegankelijk vanaf het plankje. Maar ja, als je met je kont naar het voederhuisje zit, zie je de andere voorraad niet liggen.
In een volgende poging schroef ik een walnoot op het plankje naast het venster. Eens kijken of ze nu de inhoud zien. Maar het valt tegen. In de derde stap schroef ik een noot aan het voederhuisje zodat het klepje ruim openstaat. En dan gaat het snel. Tijdens het kraken van de noot vallen de oogjes op de naastliggende inhoud.
Een paar weken later hebben ze alle twee het kunstje door. Het is dan even flink springen door de sneeuw om de boom te bereiken, maar dan is er ook heel veel te smikkelen. En vanachter de ramen genoten wij de afgelopen week heerlijk mee.