Tweeduizend één en twintig
Met flink wat knallen werd het nieuwe jaar ingeluid. Ondanks het vuurwerkverbod werd er behoorlijk wat vuurwerk afgestoken. Nederland is nooit echt het braafste jongetje van de klas geweest. Dat kan nogal wat weerstand oproepen en niet alleen van buitenaf, ook binnen de eigen grenzen lopen de conflicten soms hoog op. Maar hadden we het ooit zo ver kunnen schoppen als we altijd keurig aan onder het maaiveld waren gebleven? Ik denk het niet.
Ons kleine kikkerlandje heeft wereldwijd, helaas lang niet altijd op de leukste manier, zijn sporen behoorlijk nagelaten. Ik las laatst nog dat de ‘typisch Amerikaanse’ donut afstamt van, jawel, de oer-Hollandse oliebol. Nou is zo’n broodje bepaald niet wereldschokkend of -verbeterend, maar toch. Het laat zien hoeveel impact je kunt hebben als je buiten de gebaande paden loopt. Ook tijdens deze pandemie laten veel Hollanders zien dat ze een eigen mening hebben en zich niet zomaar neerleggen bij regels die van bovenaf worden afgelegd. Anderen hebben daar veel weerstand tegen en af en toe lijken we wel in een soort burgeroorlog te zitten, zo gepolariseerd ziet het eruit.
Maar als je goed kijkt, zie je dat het voortkomt uit angst, van beide kanten. Aan de ene kant angst om de vrijheid te verliezen en gedomineerd te worden door een grotere macht en aan de andere kant angst om de gezondheid te verliezen door iets van buitenaf, het virus. Iets verder kijkend dan je neus lang is, zie je toch meteen dat er uiteindelijk dezelfde angst aan ten grondslag ligt? De angst om de eigen veiligheid te verliezen, de bekende wereld. Het is voor ons allemaal spannend. Hoe zou het zijn om uit de polarisatie te stappen en te zien dat we allemaal mensen zijn met behoeftes, angsten en idealen? Dat we het allemaal binnen dezelfde grenzen en op dezelfde wereld moeten doen. Samen. Zouden we in tweeduizend één en twintig weer één volk kunnen worden? Ongeacht wat er gebeurt? Ik hoop het echt. Gelukkig nieuwjaar!
Anouk Plantinga