Confessie
Het is niet gemakkelijk om er rond voor uit te komen, schaamrood op de kaken. Als ik het toegeef dan zal de wereld zich sluiten voor mij. Ik zie het schrikbeeld van mensen die me tegemoet lopen op straat, mensen die ik ken, mensen waarbij ik even uit zou kunnen proberen of mijn stem nog geluid produceert, na deze confessie zullen ze snel een zijstraat in schieten. Ik kan het natuurlijk voor me houden en het schuldgevoel meetorsen dat ik de mensheid moedwillig in gevaar breng. Vroeger was dit iets puur persoonlijks, men at een sinaasappel en ging vroeg naar bed. Nu rust het lot van de wereld in mijn handen, de keuzes die ik maak zullen van invloed zijn op het voortbestaan van onze soort.
Ik heb een beetje keelpijn.
Zo, dat is eruit. Vanaf nu zal ik een paria zijn. U kunt mij lynchen op het marktplein, mij beschimpen om mijn onoplettendheid terwijl ik toch zeker zelf tot die risicogroep behoor waarvoor de hele economie wordt platgelegd. Ik werp lafjes tegen dat ik daar niet om gevraagd heb maar voel de tirades aanzwellen. De stuitende ondankbaarheid voor zo veel offers. En ren ik nu direct naar de teststraat om een wattenstaafje in mijn neus te laten steken tot het mijn hersenen raakt?
Nee, eerlijk gezegd niet. Ik duik met wat oude kranten in bed en verheug mij over het feit dat een lokale fotograaf legpuzzels heeft gemaakt van Zutphen, een geniale vondst voor als je niet meer naar buiten durft en toch wil blijven genieten van de stad. Verder was er groot nieuws, waarbij ik me erover verbaas dat het de Telegraaf en het NOS journaal niet haalde; ‘God de Vader keert terug naar Walburgiskerk.’ Ze vonden hem in de fundering van een pilaar, waar Hij sinds 1525 verstopt lag. Misschien was het goed dat Hij daar eeuwenlang de kerk stutte en ons maar zo’n beetje aan liet modderen. Wat kon Hij aanvangen met een populatie van eigenwijze sceptici voor wie individualiteit het hoogste goed was, enkel vergezeld van een huis, mooie spullen en een goed gevulde bankrekening?
Nu hebben we een plaag die wellicht tot nederigheid stemt en laat Hij zich opgraven in Zutphen. De timing doet mij bijna twijfelen aan mijn eigen ongelovigheid. Zelfs een oude heiden als ik is gevoelig voor een goed verhaal.
Ik besluit dat dit het lichtpuntje is dat mij door de donkere dagen zal trekken, schuif de wattenstaafjes nog even op de lange baan en eet een extra sinaasappel. A votre santé.