Vivian van de Hoef. Foto: Luc van Wijngaarden
‘Perfectionisme vind ik één van de ziektes van deze tijd'
Vivian van de Hoef (49) is zelfstandig coach en trainer bij o.a. opleidingscentrum de Baak én yogadocent. Begin volgend jaar start ze met een vrouwengroep in Zutphen ‘Lust for Life’ genaamd. Via lichaamsbewustwording, beweging, en spel hoopt ze vrouwen bewust te maken van hun innerlijke kracht en wijsheid. Want, zegt ze; vrouwen zijn nog steeds geneigd de lat heel hoog te leggen voor zichzelf en hun vrouw-zijn onvoldoende te waarderen.
Door Mirjam van Biemen
Het gesprek vindt plaats in haar nieuwe, lichte bovenwoning aan de IJssel. Op deze, haast serene, plek woont Vivian sinds kort met haar zoon van elf. Ze probeert hem nog iedere dag uit school te halen, ook al ligt de school pal om de hoek. "Dat voorbeeld heb ik echt uit mijn gezin van herkomst meegekregen", zegt ze. "Mijn moeder was er altijd en dat voelde heel geborgen. Dat gevoel van veiligheid en bedding wil ik hem ook meegeven." Vivian groeide op in de buurt van Gorinchem in een vrouwengezin. "Mijn ouders zijn gescheiden toen ik elf was. Mijn vader vertrok en ik en mijn drie zussen bleven bij mijn moeder wonen. Daarna waren we echt een vrouwenclan, zo van; ‘wij tegen de wereld’. Vier keer per dag kwamen we samen om koffie te drinken. Dan legde je alles neer, waar je ook maar mee bezig was op dat moment. Daarnaast werd er veel muziek gemaakt, tijdens de afwas zongen we. Als iemand voor het eerst menstrueerde, haalden we taart om het te vieren. Er kwamen ook veel vriendinnen van ons over de vloer, soms was het echt een kippenhok. Die kwamen niet alleen voor mijn zussen en mij, maar ook voor mijn moeder. Ze vonden het fijn om met haar te praten."
Omdat Vivian zich van jongs af aan al omringt zag met vrouwen, zegt ze maar weinig mannelijke energie meegekregen te hebben. "Toen ik jonger was, was mijn vader al niet echt bij de opvoeding betrokken vanwege zijn werk. Na de scheiding kreeg hij een nieuwe vriendin die moeite had met ons. Uiteindelijk is het contact helemaal verbroken en heb ik hem vijfentwintig jaar niet gezien." Inmiddels zijn haar ouders er niet meer. "Mijn moeder was een hele sterke vrouw, zij runde het gezin. Ze was te trots om alimentatie aan te nemen, dus we hadden het niet breed. Ze fietste alle winkels af voor aanbiedingen en we moesten kamers delen. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat we het slecht hadden. Ze heeft het fantastisch gedaan, alhoewel ook dingen ontbraken omdat ze druk was als alleenstaande moeder. Ik miste natuurlijk een vader die mij stevigheid bijbracht, grenzen leerde stellen of risico’s leerde nemen. Dat alles heb ik mezelf later bij moeten brengen."
Na de middelbare school staat Vivian voor een dilemma. Gaat ze naar de kleinkunstacademie of studeren aan de universiteit? Het is de tijd van ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ en het tv-spotje is dagelijks op de buis. "Die boodschap was, dat je op eigen benen moest kunnen staan dus ook ik voelde de druk om voor een studie te kiezen waarmee ik mezelf kon onderhouden. Ik danste graag en ook het toneel trok enorm, maar toen ik dat neerlegde bij mijn moeder voelde ik spanning. Om haar niet te veel belasten en omdat ik besefte dat zij nooit had kunnen studeren, heb ik uiteindelijk voor communicatiewetenschappen gekozen, maar mijn passie was het niet." Ook al ligt deze tijd ver achter haar, nog steeds kan Vivian zich hier een beetje over opwinden. "Waarom zijn de kunsten altijd minderwaardig aan een intellectuele studie? Waarom worden dansen en theater gezien als luxe, als ‘leuk voor erbij’? We leven gewoon in een op mannelijke waarden georiënteerde samenleving, eentje waarbinnen geld verdienen meer waarde heeft dan kinderen opvoeden, of zorg dragen voor je omgeving. Resultaatgerichtheid gaat vaak boven het proces van hoe je daar komt. Dus boven de waarde van verbinden, contact maken en vertrouwen dat de dingen zich ontvouwen als je gewoon wacht."
Tijdens haar studie blijft Vivian fanatiek dansen en ook als ze in vaste dienst komt als trainer bij opleidingscentrum de Baak volgt ze nog tal van opleidingen en cursussen om zichzelf verder te ontwikkelen, waaronder een yogaopleiding in de VS. Inmiddels werkt ze als zelfstandig coach, waarbij ze yoga en dans meer en meer probeert te integreren. "Ik werd me bewust dat het lichaam zo’n ondergeschoven kindje is, maar heel lang durfde ik dit niet in te zetten. In de zakelijke wereld is dat nog steeds een brug te ver. Toch zie ik dat het werkt omdat ik zelf heb ervaren dat met lichaamsbewustzijn en beweging veranderingen veel sneller en dieper kunnen gaan."
Na een workshop aan het Tamalpa Instituut in San Francisco, valt alles helemaal samen voor Vivian en wordt het idee voor de vrouwengroepen geboren. "Ik leerde daar hoe je bewustzijnsontwikkeling kunt combineren met kunsten als dans en tekenen, zonder het mentale aspect uit het oog te verliezen. Dat wil ik nu ook in Zutphen gaan doen." Volgens Vivian is het dan ook hard nodig dat vrouwen hun eigen vrouwelijkheid weer gaan omarmen, want ook zij ziet een toename van stress en burn-outs terug in haar werk als coach. "Perfectionisme vind ik echt één van de ziektes van deze tijd. Vrouwen lijken het contact met hun lijf kwijt te zijn terwijl zij van nature heel dicht bij hun lichaam staan. Ze stellen enorm hoge eisen aan zichzelf en zitten constant in de actie, in het presteren wat juist mannelijke energie is. Om in balans te komen hoort rusttijd ook bij actie, zodat we onszelf kunnen voeden en helen. Misschien is dat ook wel de essentie van vrouw-zijn voor mij; dat je kunt genieten, samenvallen met het moment en pas op de plaats durft te maken, in plaats van almaar vooruit."
Wil jij je ook aanmelden voor de vrouwengroep van Vivian of haar yogaretraite in december? Mail naar: vivian@fireflycoaching.nl.