Pas op, breekbaar
Er gebeurt veel niet, dezer dagen. Ik nestel mij niet in het pluche van de Hanzehof, ik kan mij niet laten benevelen in Camelot. Ik kom daar niet in gesprek met een sprankelend vrouwspersoon, zo één met zonnestralen in haar bruine ogen, zo iemand waarmee het gesprek nog wel een paar dagen voort mag duren. Ik laat mij overigens ook níet wijsmaken dat ik daar te oud voor ben. Als ik langs een etalageruit loop en mijn weerspiegeling zie denk ik vrijwel altijd dat daar zomaar een oude man loopt. Mijn lijf en leden hebben zonder overleg een bepaalde leeftijd bereikt en daar ben ik ze heus dankbaar voor, maar meestal ben ik geneigd het te vergeten.
Het kan wel zo zijn dat ze net een straatje verderop loopt trouwens, die persoon van de andere kunne waar ik soms over mijmer. De stad is klein, de straatjes smal. Tussen dat wat kan en dat wat niet gebeurt zit de leegte, zit het nu. Schijnt de zon uitbundig.
Grootse spektakels die niet doorgaan geven ruimte om zomaar wat te drentelen. Het leuke is dat je dan vanzelf op kleine spektakels stuit. Zo staat er een gammel huisje in de Barlheze, achter gebladderde verdeelramen brult een vuur. Een lange man met een bos krullen en een blaaspijp beweegt er behendig omheen. In stoelen hebben zich oudere heren verzameld om commentaar te leveren (ongeveer zulke heren zoals ik altijd in etalageruiten weerspiegeld zie), maar hun commentaar overstemt het loeiende vuur niet. Zware shag wordt afgeblust met blikjes bier en het groepje uiteenlopende mannen contrasteert met de ranke bloemenvazen die om ons heen staan. Het glas zit roodgloeiend van het vuur aan het uiteinde van de blaaspijp. De glasblazer draait, hij blaast, hij zwiept en het glas verandert steeds van vorm. Wordt het een vaas, een beker, een vogel, een kerstbal? Het is niet te achterhalen en dat zorgt ervoor dat je wil blijven, van het ene been op het andere, het zweet op de rug, een raadgesprek met iemand wiens woorden steeds net blijven haken achter het ronkende vuur en de angst om iets om te stoten van de mooie objecten die in het winkeltje staan.
Loop er eens langs op een zaterdag, koop glazen die u thuis vullen kunt. Het is weer eens wat anders dan een biertje op het terras.