Solitude
Willem groet ’s morgens de dingen. Dag koffiepot, dag ochtendkrant, goedemorgen spiegelbeeld. Dat laatste komt nog het meest in de buurt van een volwaardige gesprekspartner, al kan het oude bloemetjesbehang in mijn slaapkamer soms ook in een diep filosofische bui zijn. Ik heb een rood emaillen brooddoos die niet dicht wil en daarmee altijd een vrolijke eigengereidheid uitstraalt waar ik de dag graag mee begin. Als de percolator begint te pruttelen, dan zegt hij in feite ‘kom Willem, hier is je koffie’.
De krant heeft veel te zeggen, maar de gedachtes die ik met mijn sanseveria uitwissel zijn gevarieerder. Soms kom ik buiten en groet ook de lindes langs de Berkel. Als een persoon van vlees en bloed mijn conversaties opmerkt, dan voel ik de lichamelijke sensatie van schaamte en besluit om dat gevoel te koesteren. Dichterbij menselijk contact zullen we in deze tijd niet geraken.
Bovendien zie ik zo vaak mensen die luidkeels gesprekken voeren terwijl ze zich alleen voortbewegen. Laatst zag ik zelfs een jonge man in zijn eentje ruziemaken. ‘Ik zeg het voor de zoveelste keer. Ik voel mij niet gezien als je het zo persoonlijk neemt,’ riep hij in het luchtledige.
Als ik de krant opensla grijnst de aalgladde minister van volksgezondheid zelfgenoegzaam naar me. Hij waarschuwt tegen de nadelige effecten van eenzaamheid op de gezondheid. Gelukkig is daar een week voor. Of tegen. Mijnheer de Jonge spoort ons aan om iets vriendelijks te zeggen tegen de medemens. Ik vermoed dat hij daar zelf niet zo veel tijd voor heeft, want dan was hij erachter gekomen dat een gemuilkorfd gesprek op afstand met een vreemdeling die bang voor je is en in het slechtste geval een tikje hardhorend, nooit echt geanimeerd zal worden.
In Zutphen was een nieuwe stichting opgezet, Bonvenon. Ze gingen in de Burgerzaal een geweldig evenement neerzetten dat alle organisaties die iets doen tegen eenzaamheid met elkaar in verbinding zou brengen, in de hoop dat de eenzame ziel zich daaraan zou kunnen warmen. Het ging helaas niet door.
Zo ondervond de week tegen de eenzaamheid ook landelijk wat tegenslag. Gelukkig kunnen we in onze lege huiskamer naast het suizen van de verwarming en het tikken van de klok een laptop openslaan en het eindfeest online meemaken.
En op Utrecht Centraal worden mondkapjes uitgedeeld met de teksten ‘Hey, Hai of Hoi.’ Deze eenzame ziel warmt zich aan de verrukkelijke absurditeit. Welterusten maan.