Voordeel van een virus
Daar staat ze. Een klein hondje kringelt aan een lijn om haar heen, haar focus is gericht op het doelwit. Blote benen onder een linnen jurkje en zwarte espadrilles ademen nog een vleugje vakantiestemming. Toch is ze in functie en in die functie heeft ze vandaag een geweer op haar schouder liggen, knijpt haar ogen tot spleetjes en haalt koelbloedig de trekker over.
Ik weet nog goed hoe ik als jongen mijn geld opspaarde om me misselijk te laten draaien, er was een zweefmolen waar een kermisbaas met hangsnor handmatig een extra zwieper aan je stoeltje gaf. Daar was ook dat meisje uit mijn klas dat zo lekker rook en een beetje loenste. Soms dacht ik dat ze naar me keek, maar ik was er nooit zeker van.
Met mijn kinderen ging ik er graag heen. De attracties werden spannender, de muziek werd harder, maar ik bleef ervan genieten om flink hard in het rond te zwieren en leed in stilte toen mijn kinderen te oud werden om met hun vader in de octopus te gaan.
Nu heb ik een kleinzoon als alibi, maar zijn moeder heeft onderzoek gepleegd en in de attracties klemt iedereen zich met zijn vieze handen aan dezelfde beugel vast. Ik mag er ook niet heen van haar. Desondanks heb ik van ongehoorzaamheid mijn werk gemaakt, een columnist moet wat meemaken.
Een kakofonie aan verschillende kermishits dreunt me tegemoet. En wie zie ik daar in de verte, het voordeel vierend dat een vervelend virus nog veel vervelender zeurpieten het zwijgen oplegt. Wat niemand mogelijk achtte, kan nu namelijk wel: de kermis is uit de binnenstad verplaatst. Onder het mom van besmettingsgevaar, maar ik vermoed dat het zo zal blijven. Tussen de flikkerende lampjes wuiven hoge bomen, je kijkt niet vanuit het spookhuis in de slaapkamer van een stadsgenoot en mocht er mot komen dan is het maar een paar meter naar de cel van het politiebureau.
Ik vind haar in het echt mooier dan op de wat ouwelijke statieportretten die ze verspreidt. Ze staat bij de schiettent. Mijn oude hart maakt een sprongetje. Een frêle doch machtige vrouw met een wapen in de aanslag, het is zo politiek incorrect dat ik besluit om er maar gewoon ronduit van te genieten. Overmoedig stap ik nadien in een apparaat dat griezeliger is dan sterven. Nou ja, dan hebben we dat ook maar vast gehad.