Zwaaien
Rechtop in haar stoel zat ze. Altijd bij dat raam. Altijd alleen. Fier en statig haast, als een koningin. Dus zwaaide ik altijd even naar haar als ik terug naar huis liep van mijn dagelijkse wandeling langs de IJssel, of wanneer ik de kinderen met de fiets naar school had gebracht, want ook dan kwam ik langs haar huis.
Dat was altijd een leuk moment. Even contact maken met een vreemde. Even zwaaien. Ik werd er in ieder geval blij van en zij volgens mij ook, want er verscheen meteen een glimlach op haar gezicht. Toen de crisis net was uitgebroken, zag ik het andere mensen ook doen in die straat, want er wonen daar meer ouderen in dat blok. Ik zag er een auto met open dak en ronkende motor, schuin geparkeerd op de stoep. Kleine kinderen werden uit het dak gehesen en bewonderd door opa's en oma's vanachter het glas. Gek misschien, maar toen ging er een vlaag van jaloezie door me heen. Ik heb al heel lang geen ouders meer en mijn kinderen hebben ze dan ook nooit gekend. Graag had ik op dat moment hetzelfde willen doen, hoe schrijnend ook, zo zonder lijfelijk contact.
Ik denk dat we zo'n drie jaar gezwaaid hebben, zij en ik. Totdat er plotseling een verhuisdoos in het raam stond en ik haar niet meer zag. Ik schrok ervan. Niet lang daarna verscheen het bordje te koop op de gevel en gingen de gordijnen half dicht. De bloemen in de potten op haar balkon hingen er ineens slapjes bij. 'Prachtig appartement met een schitterend uitzicht over de IJssel!' staat er ietwat schreeuwerig in de Funda advertentie die ik er maar even bij heb gezocht. Haar gele stoel staat er nog, zag ik. Ze moet er vele uren gesleten hebben, met zicht op woeste luchten, de ondergaande zon, het water, de boten en de vele, vele mensen die voorbijkwamen.
Was het die ellendige corona? Of toch de ouderdom misschien? Of ging het gewoon niet meer en hebben haar kinderen haar naar een verzorgingstehuis overgebracht? Naar een nieuwe plek met een vreemd uitzicht, maar waar ze wel veel nieuwe kennissen opdoet? Ik kies graag voor een dergelijk einde aan haar verhaal. Misschien moet u ook eens zwaaien naar een vreemde. Het kan wat onbestemd aanvoelen omdat je nooit weet hoe het afloopt, maar het is het meer dan waard, juist nu.
Mirjam van Biemen