‘Een boerderij is prachtig, maar soms is het een juk’
Als ik het pad van Hoeve ’t Hulshof op fiets, zie ik de lammetjes onder de bloeiende fruitbomen huppelen. Het kan nauwelijks idyllischer.Eigenaresse Marieke Boschloo komt me tegemoet en vertelt me waarom ze aanvankelijk niet zoveel voelde voor een interview in de krant. Het runnen van een boerderij is niet altijd zo idyllisch als het lijkt.
Door Jolien Wilmar
Dit is een gemengd bedrijf, met vee en akkerbouw, met ruimte voor zorgvragers, er is een winkeltje en van maart tot november komt er iedere vrijdag een klas van de Zonnewende meewerken op de boerderij.
De koeien, kippen, schapen, paarden en de varkens vragen om dagelijkse verzorging, net als de tuin die zich doet gelden als je haar zou verwaarlozen. Ze runt de boerderij samen met haar man Freddy en een vaste medewerker. Marieke was vroeger operatie-assistent, Freddy komt uit de gehandicaptenzorg en de ouders van Marieke hadden deze boerderij. Tot het plan ontstond om op deze mooie plek ruimte te bieden aan mensen met een beperking. Gastvrij en ondernemend als Marieke en Freddy zijn, hebben ze hun plannen waar gemaakt, waardoor er nu talloze mensen meegenieten van de mogelijkheden en de ruimte die een boerderij te bieden heeft.
Zo is Marieke boerin geworden en leeft ze binnen het ritme van de dieren en de seizoenen en heeft ze te maken met de vele mensen die het erf bezoeken. Dat zijn regelmatig vriendelijke voorbijgangers die komen vertellen dat de lammetjes ontsnapt zijn. In werkelijkheid zijn ze niet ontsnapt, maar mogen ze gewoon los rondlopen. De lammetjes weten waar ze te eten krijgen en komen altijd op tijd terug.
Die ruimte die ze de lammetjes toestaat, schenkt ze ook haar drie kinderen. Boven het hok van de varkens heeft haar zoon samen met zijn vrienden een fantastische keet gebouwd, waar ook mijn zoon kind aan huis is. Daar timmeren, zagen, slepen de jongen met het hout dat overal voor het grijpen ligt en hebben ze hun keet van een vloer voorzien en goed geïsoleerd, zodat niemand last van hun muziek heeft.
Marieke geniet er oprecht van, dat deze plek voor zoveel mensen van betekenis is, maar ze verlangt er ook naar om haar eigen pad te bewandelen en af en toe te ontsnappen aan de altijd maar doorgaande activiteiten van een boerderij.
Ze nodigt me binnen in een ruimte naast de mestvaalt. En dan sta ik opeens in een atelier, waar keramiekovens, gereedschap en klei de ruimte vullen. Van links en rechts en van boven stroomt het buitenlicht naar binnen, waardoor Marieke een perfecte plek heeft om haar passie uit te leven. Ik zie een prachtige schaal met deksel staan en Marieke laat me zien hoe ze die op de draaischijf eerst rond heeft gevormd, hem daarna ovaal heeft getrokken en hoe ze de deksel exact heeft laten passen op de schaal. De handvaten glooien mee met de rondingen van de schaal.
Ze toont me een ambachtelijke boterpot. Aan de deksel zit een cilinder waar de boter ingesmeerd dient te worden. Het bakje waar de deksel op past, hoort gevuld te worden met koud water. Zo wordt de boter luchtdicht afgesloten door het water en tegelijkertijd koud gehouden. Wat een prachtige constructie, die ervoor zorgt dat de boter niet steenhart uit de koelkast komt en ook niet ranzig in de warmte kan worden.
Nog zo’n vernuftig voorwerp is de zuurkoolpot. Deze uit rood klei vervaardigde pot heeft een waterslot waar de deksel in valt. Het watergootje in de rand van de pot zorgt ervoor dat er geen zuurstof bij de zuurkool kan komen, maar de de gistingsgassen wel door een klein uitsparinkje via het water kunnen ontsnappen.
Marieke heeft de driejarige vakopleiding keramiek, afgelopen zomer afgerond en is nu bezig met een masterclass. Als de lessen door corona niet stil lagen, zou ze nu porselein leren maken in Gouda.
Dit atelier is een wereld binnen een wereld. De geluiden van de boerderij komen nog wel binnen, maar iets op afstand, alhoewel Marieke ook vertelt dat hoor oren nooit gesloten zijn voor de geluiden van de boerderij. Als er iemand onrustbarende geluiden maakt buiten, dan gaat ze toch maar even kijken, ook al is het degene die altijd onrustbarende geluiden maakt. Je weet maar nooit. De klei kan ertegen om alleen gelaten te worden, desnoods wordt het product weer terug in de emmer geduwd om een dag later opnieuw opgepakt te worden.
Voor ik wegga koop ik prachtige stukken rundvlees van de koeien van Marieke en als het weer eens wat warmer is, kom ik om een ijsje te kopen, gemaakt van de melk van haar koeien.
Op de fiets tussen Almen en Warnsveld overpeins ik hoe bijzonder het is, als je de aarde zo gebruikt dat je er van leven kunt en er mensen en dieren van laat eten en dat het daarnaast je passie is om klei om te vormen tot cultuur en kunst. Aardrijkskunst.