Jan van Beek en de HAND uit elkaar
Veelzijdige vrijwilliger stopt na tien jaar trouwe dienst
Door Mirjam van Biemen
ZUTPHEN - Eigenlijk had hij liever nog jaren doorgewerkt, maar begin maart kwam er plotseling een einde aan de loopbaan van Jan van Beek bij de HAND. Omdat de 76-jarige vrijwilliger geen afscheid heeft kunnen nemen van de Zutphense kringloopwinkel wil hij zijn carrière en vertrek graag toelichten. "Ook voor de vaste klanten die zich misschien afvragen waar ik gebleven ben."
Jarenlang deed hij zo'n beetje alles in de winkel: sjouwen, slepen, spullen uitsorteren, coördineren, woningen leegruimen, in de winkel helpen en chaufferen. En dat zes dagen per week. Het is wel even wennen voor de bezige Jan, nu alles stilgevallen is. En daarbij zit hem de manier waarop het is gegaan nog steeds niet zo lekker. Geen afrondend gesprek, geen waardig afscheid. "Ik voel me toch een beetje aan de kant gezet", aldus Jan.
Voorzitter Els Sytsma legt uit dat het niet zo geweldig boterde tussen de ervaren Jan en de nieuwe dagcoördinatoren die aangetrokken waren om de HAND in betere banen te leiden. "Jan vond dat de nieuwe mensen geen verstand hadden van oude spullen, terwijl wij ze alleen hadden aangetrokken om de dagelijkse leiding op zich te nemen. Wij hadden juist gehoopt dat Jan hen met al zijn kennis op weg had geholpen, of zelf had gereageerd op de vacature die intern is verspreid."
Jan: 'Ik voel me
toch een beetje
aan de kant
gezet'
Lida Zeinstra, personeelschef bij de HAND zegt: "Eigenlijk was Jan een directeur, zonder de titel directeur. Maar de wederzijdse onvrede noodzaakte ons er uiteindelijk toch toe om afscheid van Jan te nemen. Met pijn in ons hart, dat wel.'
Kritisch
Jan erkent dat hij kritisch is geweest, maar denkt dat dit door zijn grote betrokkenheid komt. "Ik heb niet gereageerd op de vacature omdat ik geen verantwoordelijkheid meer wilde dragen voor de héle tent, dat was slecht voor mijn gezondheid. Tegelijkertijd bleef ik me wel druk maken over de gang van zaken, ook al mocht ik me officieel nergens meer mee bemoeien." Lastig voor Jan die de toch wel complexe winkel kent als zijn broekzak. "Ik heb wel degelijk aangeboden om hen op weg te helpen, maar wat wij vroeger met zijn tweeën deden, werd nu door vijf of zes mensen opgepakt en dat maakte de boel alleen maar ingewikkelder."
Een aantal collega's zegt Jan te gaan missen. "Hij werkte knetterhard, hem was niks te gek, hij was ook een aanspreekpunt voor de buurt." Dat het verschil van inzicht tussen Jan en het bestuur heeft geleid tot zijn vertrek wordt betreurd: "Jan is misschien eigenzinnig, maar ik denk dat het bestuur meer met hem had moeten praten."
Lida Zeinstra beseft dat het vertrek van Jan inderdaad een verlies is voor de HAND: "Hij heeft geweldig veel kennis en je kon hem altijd bellen in geval van nood." Maar de nieuwe structuur is kwestie van wennen. "Dat is altijd lastig, ook in een vrijwilligersorganisatie."
Stadsgids
Daarmee komt een voortijdig einde aan de HAND-loopbaan van Jan, die toch wel een beetje een boegbeeld was voor de kringloopwinkel. Toch wil hij niet bij de pakken neerzitten. Als de corona-crisis voorbij is gaat hij een nieuwe vrijwilligersbaan zoeken. Misschien wel als stadsgids, want zijn Duits is uitstekend.
Het contact
met de klanten
en de lol met
de collega's
gaat Jan het
meest missen
Hij is er de man niet naar om stil te zitten. Dat heeft hij ook nooit gedaan in zijn werkzame leven als bakker, kok, chauffeur en portier bij de PTT. Wat hij het meest gaat missen? "Het contact met de klanten en de lol met de collega's", zegt hij resoluut. "We werkten altijd keihard. En dat deden we echt sámen. Zelfs met tweeëndertig graden stonden we nog woningen leeg te ruimen, maar klagen deden we nooit."
Zijn mooiste herinneringen? "Die keer dat mijn eerste liefde, van toen ik vijftien was, ineens aan de deur stond om iets af te leveren, zij een kop als een biet en ik ook." Of die keer dat hij die vrouw een tafel kon teruggeven die door haar vader was gemaakt en die door een verkeerde boedelverdeling bij de HAND terecht was gekomen. Dolgelukkig was ze. En die dame die hem op straat om de hals vloog omdat ze een tapijt mocht meenemen voor drie tientjes.
"Die dankbaarheid van mensen, dat was echt het allermooiste aan mijn werk", besluit Jan.