Gevangenisbewaker
Ik word wakker van een klassiek concert dat vakkundig verkracht wordt. Vroeger herkende ik het niet als mijn beltoon, zo minimaal probeerde men telefonisch contact met mij op te nemen. Met mijn vrienden en kinderen leefde ik in de prettige veronderstelling dat we geregeld in liefde aan elkaar dachten. Uiteraard volgden er wel represailles als ik de verjaardag van mijn kleinzoon vergat, maar dat was geheel terecht natuurlijk.
Aanvankelijk dacht ik dat thuisisolatie een vorm van rust met zich mee zou brengen. Wat kan een mens anders dan mijmerend navelstaren, als het openbare leven stilvalt? Maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik word gevolgd, gemonitord, gecorrigeerd en drie maal daags bevoogdend toegesproken. Marie, oh Marie, schone dochter, wat hoor ik je stem graag, maar de laatste tijd begint het me op te vallen dat het genenmateriaal van mijn ex-schoonmoeder, God hebbe haar ziel, nog voortleeft.
Op nuchtere maag gun ik mijzelf de weelde om je weg te drukken. Betutteling voor de koffie heeft nog nooit iemand goed gedaan. Terwijl ik op de rode knop druk denk ik glimlachend aan de vele instructiefilmpjes die je stuurde. De hogere kunst van het handenwassen, desinfectie voor gevorderden, links naar boodschappenbezorgservices.
'Maar dan kom ik nooit meer buiten,' riep ik vertwijfeld. Nee, het was ook de bedoeling dat ik permanent op mijn muffe etage verbleef.
'En als je dan perse naar buiten moet, draag een mondkapje, handschoenen en houd afstand. En vergeet niet de boodschappen te desinfecteren.'
'Als het op mijn kleren zit, dan neem ik het toch mee naar binnen.'
'Ja, daarom moet je je kleren direct wassen na thuiskomst.'
'Maar dan ben ik al binnen.'
Het is een aardig gedachte-experiment waar we nu alle tijd voor hebben. Ik probeer mij voor te stellen hoe ik genoodzaakt zal zijn om mij voor de voordeur van mijn kleren te ontdoen, waarna ik poedelnaakt mijn boodschapjes en mijzelf met chloor te lijf ga. Misschien kan de gemeente douches op straat laten installeren. Het gebrek aan entertainment door het wegvallen van kunst en cultuur kan daarmee enigszins gecompenseerd.
Ik deel het toekomstscenario niet met Marie. Ooit kunnen we weer lachen samen maar nu heb ik niet voldoende in huis om haar gerust te stellen. Ook haar gemiste roeping als gevangenisbewaker zal ik voor me houden. Ay Marie, Marieke je t'aimais tant entre les tours de Bruges et Gand … Ik zal je vanmiddag terugbellen. Eerst illegaal koffie drinken met Hein op een bankje aan de flonkerende IJssel.